ยังไม่ทันจะตั้งตัว เผลอแป๊บเดียวก็มาถึงเดือนธันวาคม ซึ่งเป็นเดือนสุดท้ายของปีอีกแล้ว หลาย ๆ คนตักตวงความสุข ตักตวงลาภ ยศ สรรเสริญ เงินทอง ทรัพย์ผลพูนทวี ในขณะที่บางคนก็ยังย่ำอยู่กับที่ เหมือนผมเป็นต้น เคยจนอย่างไรก็ยังรักษามาตรฐานอยู่อย่างนั้น
เทศกาลปีใหม่ที่ผ่านมาผมจำได้ว่าวันที่ 31 ธันวาคม ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของปี ผมยังนอนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลอำเภอแก้งคร้อ โดยมีน้องตาร์และน้องอี๊ทไปเยี่ยมผมกับแม่ที่โรงพยาบาล ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเหน็บ มีฝนปรอย ๆ นิด ๆ ทั้งสองบอกว่าจะไปเค้าท์ดาวน์ที่ภูกระดึง จ.เลย แหม...น่าอิจฉา ๆ
แม่ผมออกจากโรงพยาบาลประมาณวันที่ 4 หรือ 5 มกราคม นี่แหละผมจำไม่ได้.. ว้า...หมดช่วงเทศกาลปีใหม่พอดี ผู้คนเดินทางเข้ากรุงเทพฯ บรรยากาศเงียบแล้ว... ไม่เป็นไร ขอแก้ตัวช่วงเทศกาลสงกรานต์ก็ได้ จะได้พบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูง
ช่วงเทศกาลสงกรานต์ก็มาถึง คงไม่ต้องบอกว่าถนนมิตรภาพ รถติดวินาศสันตะโรขนาดไหน กว่าจะไปถึงบ้านหลายคนได้รับอานิสงส์แห่งความวินาศสันตะโรไปตาม ๆ กัน จนรำพึงรำพันว่า "หน้าเทศกาลไม่เอาแล้ว เข็ดเหมือนตอนแมว" แต่พอถึงช่วงเทศกาลก็อดไม่ได้ทุกที
แม่ผมเข้าโรงพยาบาล อ.แก้งคร้อ ในวันที่ 13 เมษายน ตรงเป๊ะ และออกจากโรงพยาบาลหลังสงกรานต์ ที่พิเศษกว่าทุกปีก็คือพี่ชายผมตกต้นมะม่วงกระดูกสันหลังหักถูกส่งตัวจาก อ.ภักดีชุมพล เข้ารับการรักษาตัวที่ รพ.ชัยภูมิ แถมมาด้วยเพื่อนบ้านที่บ้านอยู่ติดกันมาเสียชีวิตในช่วงสงกรานต์พอดิบพอดี....ปี๊บ...ม่วนกุ๊บ...
ช่วงเทศกาลอุบัติเหตุเยอะเตียงไม่ว่าง พี่ชายจึงถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาล อ.คอนสวรรค์ ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านประมาณ 5 กม. เช้าขับรถมอเตอร์ไซต์ไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาล อ.แก้งคร้อ ระยะทาง 20 กิโลเมตร เย็นไปเยี่ยมพี่ชายที่โรงพยาบาล อ.คอนสวรรค์ ผมจะโดนน้ำสาดก็ช่วงที่ขับมอเตอร์ไซต์เอาข้าวไปส่งคนป่วยที่โรงพยาบาลนั่นแหละ
ปีนี้ผมกะว่าจะเป็นช่วงเอาคืน โดยวันที่ 22 กะว่าจะสังสรรค์แบบซ้อมย่อย วันที่ 23 จะซ้อมใหญ่ วันที่ 24 ที่กองที่ทำงานเขาเลี้ยง วันที่ 25 กรมที่ทำงานเขาเลี้ยง วันที่ 26 พัก วันที่ 27 เดินทางกลับต่างจังหวัด วันที่ 28 - 31 ธ.ค. พบปะสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ญาติพี่น้อง ไม่ทราบว่ากำหนดการจะเป็นไปตามนี้หรือเปล่า
ก็ขอถือโอกาสนี้อำนวยอวยพรให้ทุก ๆ ท่านจงมีความสุขในทุก ๆ เรื่อง สุขทุกข์อยู่ที่ใจครับ ถ้าเราเอาชนะใจเราได้ ชนะได้ทุกอย่าง (นี่คือทฤษฎี)...เอวัง..
Bookmarks