บ่ค่อยมีแล้วผักกะแยง ย้อนยาฆ่าแมลงนั้นหล่ะหนา
แอบๆเขียดจะนา กะหาอยากกว่าก่อนหลาย
เขียดโม่เขียดขาคำ กะกินมันเป็นตะหน่าย
พากันมาทอดขาย เป็นกับแกล้มในเมืองกรุง
ทุ่งหญ้าตีนกับแก้ แห้งแก๊ะแดน่าสงสาร
ควายทุยบ่ได้ทำงาน กลายเป็นอาหารของผู้คน
รุ่งแจ้งพอพุมพู ตื่นเช้าตรู่รีบออกมา
บ่ได้ไปดอกเฮ็ดนา แต่ว่าไปโรงงาน
อีสานน้อยุคใหม่ ถูกผลักใสเข้าเมืองกรุง
ก้มหน้าให้นายทุน ใช้แรงงานบ่ได้เซา ใช้แรงงานบ่ได้เซา
เมื่อย....โอ้ย....โอ.....
เซ็งเด้ เซ็งรถติด โอ้น้อ ชีวิตในเมืองกรุง
การเมืองก็ว้าวุ่น บ่ว่าเหลือง บ่ว่าแดง
ธรรมชาติในเมืองใหญ่ ต่างอยู่ไผ๋น้ออยู่มัน
แก่งแย่งและแข็งขัน น้ำใจนั้นแห้งเหือดหาย
มาเด้อมาพัฒนา มาเด้อหล่าอย่าเดินอาย
นับวันจะกลับกลาย เป็นทาสให้พวกนายทุน
เสียงแคนกล่อมเสียงซุง ตุ้งลุ่งตุ้ง แล่นแตรลุ่งตุง
เสียงแคนกล่อมเสียงซอ อ้อนแล้วอ๋ออ้อนอีแล้วอ๋อ
มาเด้อมาช่วยกันก่อ ฟื้นอีสานน้อ...บ้านของเฮา
คำไผ่ : วีรชน เกษสกุล
อ้างข้อความนี้
Bookmarks