Short story รวมเรื่องสั้น

[จำจน]

[จำจน]

[จำจน]

[จำจน]

Short story - ล่อเหยื่อ


หมอชิตในช่วงสายของเช้าวันเสาร์ ผู้คนคึกคัก จอแจ รถโดยสารร่วมบขส.สายกรุงเทพฯ-แก่นดอน
กำลังเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ พาผู้โดยสารออกจากสถานีขนส่งหมอชิต มุ่งหน้าไปตามถนนพหลโยธิน

เสียงผู้โดยสารพูดคุย ถามไถ่กันจ๊อกแจ๊ก เหมือนนกกระจอกเจอกันไม่มีผิด ฟังไม่ได้ศัพท์
รถก็เคลื่อนตัวได้อย่างช้าๆ ประเดี๋ยวหยุด เดี๋ยวไปอยู่อย่างนี้เป็นเวลานาน เนื่องจากรถติดยาวเหยียด
กว่าจะผ่านได้แต่ละแยก ก็ใช้เวลาพอสมควร

เสียงพูดคุยกันเบาบางลงไป จะเพราะสูดเอามลพิษจากควันไอเสียของรถยนต์เข้าไป
หรือเกิดจากความเย็นของพัดลมที่เปิดมาตลอดทางก็เป็นไปได้

พัดลมบนเพดานรถต้องทำงานหนัก หมุนส่ายไปมาจนเย็นสบายๆ ทำให้ผู้โดยสารส่วนใหญ่เพลีย
บ้างเผลอนั่งงีบหลับคอพับกันไปบนเบาะ แม้ว่าจะไม่หลับสนิทก็ตามที

พอหลุดออกมาถึงชานเมืองย่านรังสิตได้เท่านั้นแหละ รถก็วิ่งห้อตะบึง
เหมือนม้าที่วิ่งข้ามผ่านสิ่งกีดขวางทางเข้าสู่เส้นทางโล่ง แล้วเร่งสุดฝีเท้า
เพื่อมุ่งกระโจนเข้าสู่เส้นชัยข้างหน้าก็ไม่ปาน

ไอร้อนพัดวูบเข้ามาทางหน้าต่างรถ เนื่องจากเป็นช่วงเวลาใกล้เที่ยงแล้ว ทำให้หลายคนรู้สึกตัวตื่นลืมตาขึ้นมา
มองลอดหน้าต่างออกไปดูข้างทางที่ผ่าน รถกำลังแล่นเข้าสู่เขตนิคมอุตสาหกรรมนวนคร ปทุมธานี

เสียงผู้โดยสารกลุ่มหนึ่งที่จ๊อกแจ็กโห่ฮาเหมือนตั้งกลุ่มล้อมวงเล่นไพ่มาตลอดทางก็เงียบงันไป
พร้อมกับๆ คนขับรถชะลอความเร็ว เหมือนจะจอดรถให้ผู้โดยสารลงไป

"ฮือๆๆๆๆ"

เสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนหนึ่ง ดังขึ้นมาอย่างสะอึกสะอื้น ยิ่งกว่าบทโศกของนางเอกสาวหมอลำก็ไม่ปาน
เป็นที่น่าเวทนาพาให้สลดหดหูใจยิ่งนัก

ปลุกผู้โดยสารที่กำลังงีบหลับใหลให้ตื่นตะลึงจากภวังค์ ราวกับเสียงนาฬิกาปลุกดังทำลายความเงียบขึ้นมา
ทุกคนลืมตาตื่นด้วยความงงงันว่า มันเกิดอะไรขึ้น?

บางส่วนจากเรื่อง ล่อเหยื่อ อ่านฉบับเต็มที่ รวมเรื่องสั้น ชุด เหยื่อ 01

อ่านฉบับเต็มได้จาก >

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 01
https://shorturl.at/dvMU0

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 02
https://shorturl.at/zIVY0

คู่มือเขียนเรื่องสั้น ฉบับเรียนลัด ง่ายสุดๆ
อ่าน > https://bit.ly/3KIqaTH

[จำจน]

[จำจน]

อ่านฉบับเต็มได้จาก >

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 01
https://shorturl.at/dvMU0

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 02
https://shorturl.at/zIVY0

คู่มือเขียนเรื่องสั้น ฉบับเรียนลัด ง่ายสุดๆ
อ่าน > https://bit.ly/3KIqaTH

[จำจน]

Short story - ภารกิจปิดตาย ส่งคนอันตรายกลับไปบ้านเก่า


"เฮ้ย! แม่งกินไม่แบ่งกันเลยโว้ย!"

เสียงคนตะโกนดังออกมาจากในบ้าน ขณะที่่ชายร่างผอมกำลังนั่งกินอะไรอยู่ หลังเพิ่งนำรถซาเล้งที่ตระเวนเก็บขยะเร่หาของเก่า เข้ามาหลบแดดที่กันสาดหน้าบ้านหลังนั้นได้ไม่นาน

"ฮ่วย! แบ่งได้ไงวะ คนกำลังอะหย่อย"
เสียงบ่น ฟังดูเหมือนว่าเป็นการกระบายความอัดอั้นตันใจนัยๆ กินอะไรไม่แบ่งก็ไม่รู้สิ
แต่คนเก็บขยะคงเข้าใจว่า คนในบ้านอยากกินข้าวเหนียวหมูปิ้งกับเขา จึงร้องตะโกนเสียงอ่อยๆตอบไป

"เปรี้ยง! เปรี้ยง!"

ไม่มีคำตอบ แต่เสียงที่ตามมาไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันมีอำนาจมาก
ขนาดทำให้คนเก็บขยะอย่างเขาตกจากรถซาเล้งลงไปนอนกองอยู่กับพื้น ข้าวเหนียวหมูปิ้งหลุดมือไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้สึกตัว

สัญชาตญาณการเอาตัวรอดมีอยู่ในตัวทุกคน ชายเก็บขยะถึงตัวผอมแห้งเหมือนแรงน้อย
แต่ในยามนี้เขาว่องไวเหมือนลิง ลุกขึ้นได้ก็ใส่เกียร์หมาโดยไม่คิดชีวิต

"ฮ่อยๆ ดุชะมัด ขี้ตู่กลางนา ขี้ตาตุ๊กแก ขี้มูกยายแก่ ออระแร้ ออระชอน"

"เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!"

"ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลง! ปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้!"
เสียงปืนดังขึ้นมา ตามด้วยเสียงเหมือนบ่น ตะโกนก้องไล่หลังคนเก็บขยะ
ถึงฟังไม่ได้ศัพท์แต่ก็รู้ว่าบุคคลนี้ คงไม่นึกสนุกเล่นกับเขาแน่แล้ว

เสียงปืนดังระรัวออกมาจากบ้านหลังนี้เป็นระยะๆตั้งแต่เช้ามา เหมือนคนจุดประทัดแก้บนไอ้ไข่ไม่มีผิด
ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียง ทั้งเด็กเล็กและผู้ใหญ่ คนที่ผ่านไปมาละแวกนี้ ต่างก็วิ่งหลบคมกระสุนหนีตายกันวุ่นไปหมด

"ปัดโธ่! เห็นลูกปืนเม็ดละบาทหรือไงฟะ"
ผู้คนที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงต่างก็บ่นอุบอิบ ไม่มีใครกล้าเสนอหน้าเข้าไปสอบถามถึงสาเหตุของความขุ่นเคืองคับข้องหมองใจ
ที่ต้องระบายออกมาด้วยการยิงปืนเล่น แก้กลัดกลุ้ม แก้เซ็ง จนชาวบ้านขวัญผวาเช่นนี้

พวกเขารู้ดีว่า เจ้าของบ้านหลังนี้ ใช่คนธรรมดาซะที่ไหน
ตอนเช้ายังกำไอ้วัตถุเหล็กสีดำๆเหมาะมือเหมือนของเด็กเล่น แต่คงไม่ใช่ปืนฉีดน้ำหรือบีบีกัน ที่นักเลงลูกทุ่งใช้ขู่กันแน่ๆ

เห็นชายคนในบ้านหลังนี้เดินวนๆเวียนๆอยู่แถวหน้าบ้านไปมา เหมือนกำลังหายิงหนูนาตัวเบ้อเริ่ม ที่อยู่ตามท่อตามร่องระบายน้ำ
ทำเอาเพื่อนบ้าน รวมทั้งชาวบ้านย่านนั้นเกิดอาการ "เสียวขึ้นสมอง" ไปตามๆกัน

"เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!"
เสียงปืนทิ้งช่วงซาลงไป แต่ยังคงดังขึ้นกล่อมขวัญชาวบ้านเป็นระยะๆ

ตอนเพลหรือห้าโมงเช้า ตำรวจท้องที่ก็เข้ามาสังเกตการณ์หาคำตอบให้นายว่า คนที่ไม่ใช่คนธรรมดานี้
จะซ้อมไปแข่งยิงปืนที่ไหน หาที่ซ้อมไม่ได้ หรือไม่รู้จักที่ตั้ง สถานที่ สนามซ้อมยิงปืนในพื้นที่นี้หรืออย่างไร?

เขายิ่งใหญ่ขนาดไหน ทำไมไม่เคารพเจ้าที่ ถึงได้ทำเซอร์ไพรส์ให้ชาวบ้านตื่นเต้น เล่นเอาห้วใจสูบฉีดเลือดในกายแรงขึ้น
เหมือนเกจ์วัดความร้อนรถยนต์ขึ้นสูง ความร้อนพุ่งปริ๊ด จนใครบางคนแทบหัวใจวายขึ้นสวรรค์ไปก่อนวัย วัน อันควร

ตำรวจท้องที่ต้องจำใจทำใจกล้า ให้ดูสมกับฐานะเป็นผู้พิทักษ์สันติของราษฎร พระเอกตลอดกาลที่ยอมเอาชีวิตเข้าเสี่ยงแลกคำตอบ

"พี่ๆ เปิดประตูคุยกันหน่อย พระเอกมาเอง"
พอเดินเข้าไปเคาะประตูบ้านเท่านั้น ก็ต้องแตกกระเจิงเตลิดเปิดเปิงไปคนละทาง

"เปรี้ยง! เปรี้ยง!"
คำตอบรับจากการทักทาย ทุกคนรู้เองด้วยสัญชาตญาณโดยไม่ต้องเซ้าซี้ถามซ้ำอีกทีให้เมื่อยกราม ซ้ำร้ายอาจได้รับแจกลูกตะกั่ว นั่นแสดงว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม ถ้ากินไม่แบ่งอย่างที่เขาว่า ก็ไม่ยอมคุยด้วยนั่นเอง

ปัญหาเชาว์ลับสมองจึงเกิดขึ้นกับคนเก็บขยะของเก่า มีคำถามตามมาว่า

"ใครได้อะไร? กินอะไร? หรือ ผลประโยชน์อะไร?
ได้หวย 73 ตัวเดียวเน้นๆ ทั้งบน ล่าง หรือไง
ทำไมไม่หาร ไม่แบ่งเขาน้อ
ไอ้สลากตัวนี้ ออกทั้งบนทั้งล่าง กินไม่แบ่งเลยจริงๆ ซังๆ อิอิ"

อ่านฉบับเต็มได้จาก >

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 01
https://shorturl.at/dvMU0

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 02
https://shorturl.at/zIVY0

คู่มือเขียนเรื่องสั้น ฉบับเรียนลัด ง่ายสุดๆ
อ่าน > https://bit.ly/3KIqaTH

[จำจน]

Short story - อำมหิต เลือดเย็น...คนไม่ใช่คน


หญิงสาวในชุดเสื้อสีดำ กางเกงขาสามส่วนสีขาว คาดแมสก์ปิดปากปิดจมูกสีฟ้าอ่อน สะพายกระเป๋าสีดำ มือขวาถือถุงกระดาษ เดินหันรีหันขวางเหมือนกำลังมองหาใครสักคนอยู่บนทางเท้าหน้าประตูเข้าวัด

อากาศในเดือนเมษายน องศาพุ่งปรี๊ดร้อนจนแทบตับแลบ ท่าทางของหล่อนเดินโซเซเหมือนคนเมาแดด แต่จะว่าไปแล้วมันก็ยังไม่ถึงกับร้อนเท่าใดนัก นี่ก็เพิ่งจะเป็นเวลาสายๆ เท่านั้นเอง

แน่ล่ะ หล่อนได้นัดแนะกับหญิงสูงวัยคนหนึ่งเพื่อกราบไหว้ขอพรองค์พระศิวะสำหรับเป็นยารักษาใจ หรือเป็นที่พึ่งทางใจในการดำเนินชีวิต เนื่องจากประสบกับคลื่นมรสุมชีวิตโหมซัดหลายลูก แม้ว่าจะมีฐานะดีก็ไม่ได้ช่วยให้หล่อนมีความสุขใจได้

สีหน้าซีดๆ ท่าทางที่แสดงออกบ่งบอกว่าหล่อนคงไม่ปกติแน่ๆ คนเรานี่ “ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว” เมื่อจิตใจห่อเหี่ยว ท้อแท้ สิ้นหวัง ร่างกายก็เหมือนจะสิ้นเรี่ยวแรงไปด้วย หล่อนจึงหวังปาฏิหาริย์จากแรงบันดาลของพระศิวะเจ้า

หล่อนเดินทางเข้าวัดขอพรทุกวัน วันนั้นเธอได้พบกับ “มาลิกา” หญิงสูงวัย ใจดี เข้ามาพูดคุย รับฟังปัญหาของหล่อนด้วยความเข้าใจ เห็นอกเห็นใจ และปลอบใจว่าจะพาหล่อนมาทำพิธีศักดิ์สิทธิ์ เพื่อขจัดความทุกข์ทนกังวลใจให้ละลายหายออกไปหมดสิ้น

วันนี้หล่อนตั้งใจหอบเอาสร้อย ทั้งเพชรทั้งทองที่มีอยู่มาประกอบเพื่อให้พิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ ตามคำแนะนำของมาลิกา หญิงสูงวัย ผู้ใจดี โดยมิได้ฉุกคิดสงสัยจะเกิดเหตุเภทภัยอะไรขึ้นกับตนแม้แต่น้อย

วัดพระอิศวร เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และสวยงามมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของชาวฮินดู อยู่ในเมืองบังกาลอ คือที่นัดหมาย

หล่อนเดินกระหืดกระหอบมาหย่อนก้นลงบนม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้ได้พักหนึ่ง ก็มีหญิงสูงวัยแต่งตัวมิดชิดในชุดยาวสีขาว ส่งสัญญาณให้หล่อนเดินตามไปยังมุมที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน ดูสงบ ร่มรื่น และปลอดผู้คน

“เราจะทำพิธีกรรมกันที่นี่นะ เธอเอาสิ่งที่ฉันแนะนำมาด้วยไหม?”
หญิงสูงวัยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หล่อนพยักหน้าแทนคำตอบ

“อยู่ในถุงใช่ไหม? เอาวางไว้ข้างหน้าเลย”
หล่อนทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

“เอาล่ะ เธอนั่งพนมมือ หลับตาไว้ หายใจเข้าปอดลึกๆนะ”
มาลิกาบอกหญิงสาว พร้อมๆ กับพึมพำคำบูชาพระศิวะไป หญิงสาวหลับตาพริ้มเหมือนเช่นอิ่มเอิบเบิกบานใจ รู้สึกขอบคุณและเป็นบุญคุณยิ่งนัก

หล่อนยังหลับตาพริ้ม ขณะเดียวกันหญิงสูงวัยก็หยิบขวดน้ำออกมาเปิดฝา แกะซองยาเล็กๆ เทลงไป แล้วเขย่าพร้อมกับพึมพำบทสวดมนต์เบาๆ

“คนโง่ย่อมตกเป็นทาสทางปัญญาของคนฉลาด คนเรามิใช่ฉลาดมาตั้งแต่เกิดดอกต้องโง่มาก่อนถึงจะฉลาด กรรมของเธอแท้ๆ ที่ไม่ได้ศึกษา “กาลามสูตร” อันมีอรรถาธิบายในพระสูตรใจความว่า

1. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการฟังตามๆ กันมา (บอกต่อกันมา)

2. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการถือสืบๆ กันมา (ทำตามกันมา)

3. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการเล่าลือ (เล่าลือกันมา)

4. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการอ้างตำรา หรือคัมภีร์

5. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะตรรกะ (ความมีเหตุผล ความคิด)

6. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะการอนุมาน

(คาดคะเนอย่างมีหลักการตามข้อมูลหลักฐานที่มี)

7. อย่าปลงใจเชื่อ ด้วยการคิดตรองตามแนวเหตุผล

8. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะเข้ากันได้กับทฤษฎีที่พินิจไว้แล้ว

(การเห็น ความเห็น)

9. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะมองเห็นรูปลักษณะน่าจะเป็นไปได้

10. อย่าปลงใจเชื่อ เพราะนับถือว่าท่านสมณะนี้ เป็นครูของเรา

เมื่อใดสอบสวนจนรู้ได้ด้วยตนเองว่า สิ่งเหล่านั้นเป็น อกุศล (ชั่วช้า ไม่ดี ไม่เป็นมงคล) มีโทษ เมื่อนั้นพึงละเสีย

เมื่อใดสอบสวนจนรู้ได้ด้วยตนเองว่า สิ่งเหล่านั้นเป็น กุศล (สิ่งที่ดีงาม สิ่งที่ชอบ สิ่งที่เหมาะสม ความดี บุญ) หรือไม่มีโทษ เมื่อนั้นพึงถือปฏิบัติ

หลักนี้ท่านไม่ได้ห้ามไม่ให้เชื่อ แต่ให้เชื่อด้วยมี ปัญญา (ความรอบรู้ ความฉลาดอันเกิดจากการเรียนรู้ และคิด) ประกอบกัน มิฉะนั้นแล้ว ความเชื่อต่างๆ จะไม่พ้น “ความงมงาย” และอย่าแปลความเลยเถิดไปว่าท่านสอนไม่ให้เชื่อสิ่งเหล่านี้ และให้เชื่อสิ่งอื่นนอกจากนี้

แต่จงเข้าใจว่า แม้สิ่งเหล่านี้ ซึ่งบางอย่างเป็นสิ่งที่น่าเชื่อที่สุด ท่านยังไม่ให้ ด่วนเชื่อ ยังอาจผิดพลาดได้ ต้องใช้ความรอบรู้ ความฉลาดอันเกิดจากการเรียนรู้ และคิดพิจารณาให้ดีก่อน ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตนเด้อ ฮิฮิ โอมเพี้ยง!”

เมื่อหญิงสูงวัยใจดี ที่ประสงค์ร้ายร่ายบทสวดเสร็จ ก็ยื่นขวดน้ำศักดิ์สิทธิ์จากพิธีกรรมให้หญิงสาว

“นี่คือน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ ดื่มเข้าไปซะเธอจะได้หายเจ็บหายจน”
หญิงสูงวัยใจเต้นระทึก แต่ก็พยายามบังคับน้ำเสียงให้ราบเรียบ

“นี่ป้าเอาน้ำอะไรให้ฉันกินอะ คงไม่ใช่ไซยาไนต์ที่เป็นข่าวนะ”
หญิงสาวเหมือนจะพูดล้อเล่น แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายสะดุ้ง หน้าเสีย แต่ก็แสร้งทำหน้าดุ

“กินๆ เข้าไปเถอะ เรื่องจะได้จบๆ นี่น้ำดื่มอันศักดิ์สิทธิ์น่า”
หญิงสูงวัยคะยั้นคะยอพูดหว่านล้อม

“แต่!”
หญิงสาวเหมือนมีอะไรจะพูด

“ไม่เอา ไม่พูด ไม่มีคำว่าแต่ กินเข้าไปเร็วๆ อีกในไม่ช้า เธอจะได้รู้สึกโล่งโปร่งใจ เพราะแรงดลบันดาลของพระศิวะเจ้า”
เมื่อแม่พระที่ไว้วางใจของหล่อนพูดอย่างนี้ก็หมดความเคลือบแคลงสงสัย หญิงสาวหยิบขวดน้ำศักดิ์สิทธิ์ขึ้นกรอกปากอักๆ

“กินให้หมดนะ ป้าขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน”
เหมือนมาลิกาจะรู้ผลว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า หล่อนก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่ทว่า...ไปซ่อนตัวสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆ

ไม่นานร่างของหญิงสาวผู้น่าสงสารที่นั่งกระวนกระวายเพราะภายในปั่นป่วนอยู่ก็โอนเอนชักเกร็งฟุบลงไป

“ไปสู่ขิตซะหนูเอ้ย อยู่ก็ทุกข์ทรมานใจ ส่วนเพชรนิลจินดาป้าจะช่วยใช้หรอก ไม่ต้องห่วง ของโปรดป้าทั้งนั้น ช้อบชอบ เหอๆ”

เมื่อมาลิกาเห็นเช่นนั้นก็ถือว่าภารกิจของหล่อนจบแล้ว ไม่นานทั้งคนทั้งสร้อยเพชรทองก็อันตรธานหายไปไร้ร่องรอย


อ่านฉบับเต็มได้จาก >

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 01
https://shorturl.at/dvMU0

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 02
https://shorturl.at/zIVY0

คู่มือเขียนเรื่องสั้น ฉบับเรียนลัด ง่ายสุดๆ
อ่าน > https://bit.ly/3KIqaTH

[จำจน]

Short story - เจ๊เล็กมหาภัย


ในตอนเย็นๆ เป็นเวลาเลิกเรียน ผู้คนเลิกงาน ต่างก็แห่กันมาเดินออจอแจอยู่บนห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางเมืองกรุง
เที่ยวชมสินค้า เดินตากแอร์ช้อปปิ้งกันขวักไขว่ไปมาจนชินตา
ดูเหมือนจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของคนกรุงไปซะแล้ว

นอกห้างตรงด้านหน้าประตูทางเข้า จะเป็นสวนหย่อมเล็กๆ จัดไว้ดูสวยงาม
มีม้าหินอ่อน และที่นั่งสำหรับให้ลูกค้าที่มาเดินช้อปกันจนขาลากแต่เบากระเป๋าได้นั่งหย่อนก้นพักกัน
มองดูผู้คนและยวดยานที่สัญจรไปมาบนท้องถนนได้อย่างเพลิดเพลิน

“กรี๊ด! เจอแล้ว นี่ลูกใครหนอ พ่อแม่ช่างปั้น สวยอุบ๊าดอุพาโล สวยไม่บันยะบันยัง สวยเริ่ดจริงๆ”

สาวสองผิวคล้ำวัยกลางคนท่าทางออกตุ้งติ้งอุทานลั่นไม่หยุด พร้อมกับเดินปรี่เข้าไปหาเด็กสาววัยรุ่นรูปทรงองค์เอว
หุ่นเพรียวสมส่วนที่เดินมาคนเดียว แทบจะเป็นการจู่โจมจนหล่อนถอยกรูด

“มานี่ๆ หนูเอ้ย สุดท้ายเจ๊เล็กก็ได้พบแล้วช้างเผือกกลางกรุง ตรงตามตำราคชลักษณ์ คริคริ”

เจ๊เล็กพูดยิ้มๆพลางเอื้อมไปฉุดข้อมือ เด็กสาวสลัดปัดป้องมือที่หยาบกร้านนั้นอย่างกับเคยชินกับการดูเชิงมวยของคู่ต่อสู้
เหมือนแมวตะปบผู้รุกรานตามสัญชาตญาณในทันที

“โอ๊ะโอ๋! หนูอยากเป็นดารานางแบบไหมจ๊ะ เจ็เล็กช่วยได้นะ ป๊ะๆไปคุยกันข้างใน”

คราวนี้เจ๊เล็กเอื้อมมือไปจับแขน เด็กสาวไม่มีท่าทางขัดขืน หล่อนคงอินกับคำ “ดารา นางแบบ”
ที่เป็นเหมือนมนต์สะกดให้ต้องเดินตามเข้าไปภายในห้างแต่โดยดี

เมื่อสองสาวต่างวัยโผล่พ้นประตูห้างเข้ามา เจ๊เล็กก็พาเด็กสาวไปหาที่นั่งหลบมุมในที่เงียบๆ ผู้คนไม่พลุกพล่าน

“นี่นะ เจ๊กำลังหานางแบบป้อนโมเดลลิ่งอยู่ หนูคงรู้จักพี่เอนักปั้นมือทองนะ
รูปร่างหน้าตาอย่างหนูเนี่ย เป็นดารานางแบบได้สบายๆเลย หนูสนใจไหม?”

เจ๊เล็กเอ่ยแนะนำตัวทันทีที่นั่งลงข้างๆ เด็กสาว

“ถ้าเป็นดารา นางแบบ การกินอยู่สบาย รายได้ดี
ถ่ายแบบ ถ่ายละครครั้งละเป็นแสนเลยนะ หนูชื่ออะไรจ๊ะ? ทำงานหรือยัง?”

เจ๊เล็กหยิบยกเอาผลตอบแทนที่จะได้รับขึ้นมาล่อให้เกิดความอยาก เพื่อให้หล่อนเห็นดีเห็นงามคล้อยตาม

“หนูชื่อแคท ยังเรียนอยู่จ๊ะ”

พอเจอลูกยอเข้า เด็กสาวก็ยิ้มขวยเขิน นี่คือโอกาส สิ่งที่สาวๆ ทุกคนใฝ่ผัน
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองสบตาเจ๊เล็กโมเดลลิ่งสาวสอง วัยกลางคนผู้ที่พูดยังกับน้ำไหล
เหมือนว่าหล่อนนั้นกระตือรือร้นสนใจอยู่ในที

“เรียนอยู่ ใช้เวลาว่างทำงานได้จ้า ถ้าหนูแคทสนใจ รายได้ดีด้วย
หลายคนประสบความสำเร็จ เจ๊ว่าหนูคงเคยได้ยิน
อายุน้อยร้อยล้านนะ อยากเป็นไหมล่ะ?”

ก็ใครล่ะจะไม่อยากเป็นดาว ทุกคนปรารถนาสร้างชื่อเสียง และต้องการโดดเด่นดังในสังคม
แถมมีตังค์จับจ่ายใช้สอย โดยไม่ต้องลำบากดิ้นรนทนทำงานหนักตรากตรำ ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อต
เมื่อโอกาสหยิบยื่นให้ ใครไหนเลยจะปฏิเสธ
ดูเหมือนคำพูดหว่านล้อมเชิง “ยั่วให้เกิดความอยาก” ของเจ๊เล็กจะได้ผล

“มีงานด่วน เขาต้องการได้คนเร็วๆ
หนูแคทพร้อมจะแคสติ้งตอนนี้ไหม?
เจ๊จะได้ถ่าย รูปร่าง หน้าตา ส่วนสัด ส่งให้เขาดู”

เจ๊เล็กเร่งรัดโดยการอ้างอย่างสมเหตุสมผล ส่วนเด็กสาวก็พยักหน้าเป็นเชิงตอบตกลง
ทั้งรู้สึกตื่นเต้น ระริกระรี้จนเก็บทรงเอาไว้ไม่อยู่ เจ๊เล็กแอบยิ้มที่มุมปาก ชำเลืองมองหล่อนด้วยสายตาลุกวาว
เหมือนว่าความพยายามประสบผลสำเร็จไปแล้วเปราะหนึ่ง

“งั้นเราไปเปิดห้องแคสติ้งกันเลย เจ๊ว่า หนูต้องผ่านแน่ๆ”

เด็กสาวเดินตามเจ๊เล็กไปยังโรงแรมที่อยู่ด้านหลังห้างดัง ก็ด้วยท่าทางตุ้งติ้งออกแต๋วชัดเจนอย่างนี้ หล่อนจึงวางใจ

“หนูแคทถอดเสื้อผ้าออก เหลือเฉพาะชุดชั้นในนะ แล้วแอ็คเชิ่นตามที่เจ๊บอก
ไม่ต้องอาย เจ๊กินตับผู้ชายย่ะ”

พอเข้าห้องเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ เจ๊เล็กโมเดลลิ่งสาวสองก็เริ่มส่งบทให้เด็กสาว
หล่อนเก้ๆ กังๆ ด้วยความเขินอาย แต่ก็ต้องยอมเพื่อให้การแคสติ้งเสร็จเร็วๆ

“โอ้โห สวยเริ่ด หนูรูปร่างดี สมส่วน
ใหญ่เกินตัว ซ่อนรูป แบบนี้เจ๊รับรองดัง ปังแน่ๆ
เอามือลงแนบกาย ไม่ต้องปิดอกไว้จ๊ะ ปล่อยตัวให้เป็นธรรมชาติ หมุนซ้ายนิดหนึ่ง”

เจ๊เล็กกำกับบทไป พร้อมๆกับยกมือถือขึ้นถ่ายวนไปเกือบ 10 นาที

“สุดท้ายแล้วๆ ให้หนูถอดทุกชิ้นแล้วนอนคว่ำลงบนเตียง
เจ๊จะตรวจดูผิวพรรณด้านหลังว่าเนียนแค่ไหน?”

เด็กสาวหัวไวนอนบีบตัวคว่ำลงบนที่นอนอันนุ่มตามบทได้ไม่ขัดเขิน

“ยอดเยี่ยมจ้า หนูผิวดี สีแทนด้วย สวยจริงๆ”

เจ๊เล็กนั่งลงข้างๆ เอื้อมมือลูบหลังหล่อน ไล้คลึงเบาๆไปมา ทั้งชมไม่ขาดปาก ทำให้เด็กสาวรู้สึกภูมิใจไม่น้อย

แต่ทว่า...มารู้สึกผิดสังเกต เมื่อมือที่ลูบไล้บนแผ่นหลังของหล่อนเบาๆอยู่นั้น
กลับพยายามซุกซน ซอกซอน บีบเค้น ล่วงล้ำของสงวนหล่อนเหมือนจะจงใจ

หล่อนขยับจะพลิกตัวขึ้นจากที่นอน แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว
เมื่อร่างอันหนาใหญ่ของเจ๊เล็ก ที่บัดนี้ได้เปลือยเปล่าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ได้ทาบทับลงมาบนร่างของหล่อน
พร้อมกับมือทั้งสองข้างอันแข็งแกร่งราวกับคีมเหล็กได้กอดรัดล็อคตัวหล่อนไว้แน่น

โอ้พระเจ้า! หล่อนหลวมตัวหลงเชื่อ และกำลังจะตกเป็นเหยื่อเจ๊เล็กโมเดลลิ่งกำมะลอในอีกไม่ช้านี้แล้ว

อนิจจา กระเทยที่ดูแอ๊บแบ๊วตุ้งติ้งเป็นสาวสองจนหล่อนตายใจนั้น
แต่บัดนี้ มันกลับกลายเป็นไอ้หื่นกลัดมันไปเสียแล้ว!

เด็กสาวตกใจแทบช็อค พยายามร้องและดิ้นจนสุดแรงเกิด แต่ก็ไม่เป็นผล
มันล็อคคอหล่อนแน่น อวัยวะส่วนกลางของมันกำลังพยายามดันสอดใส่เข้าไป
แต่หล่อนเกร็งตัวไว้แน่น มันพยายามจะข่มขืนหล่อนชัดๆ

เมื่อยังไม่สำเร็จ มันก็จู่โจมซุกไซร้ซอกคอเป็นพัลวัน
หล่อนตั้งสติ แกล้งทำเป็นตัวอ่อนปวกเปียกให้มันหลงตายใจ

มันคงมั่นใจในทีเด็ดเจ้าลีลาของการเล้าโลมว่าได้ผล
มือที่ล็อกไว้หลวมๆ นั้นถูกเหยื่อสาวฮึดสู้ พลิกตัวหลุดจากวงแขนได้

เด็กสาวบัดนี้กลายเป็นอิสระจากการถูกเกาะกุมคุกคาม
หล่อนเอี้ยวตัวตวัดศอกในท่า "อินทรชิตฟาดคันศร" เหวี่ยงเข้าใบหน้าเจ๊เล็กในคราบไอ้หื่นอย่างแรง
มันผงะตกจากเตียงลงไปนอนหงายท้องยกล้อตัวงอเป็นกุ้งบนพื้น

หล่อนขยับตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กระโจนลงไปประเคนส้นตีนถีบเข้าระหว่างท้องกับอก
ในท่า "มอญยันหลัก" จนไอ้หื่นหน้าเขียว บิดตัวจะลุกหนี

ความโกรธแค้นยังร้อนรุ่มเหมือนไฟสุมทรวง สองมืองของหล่อนจับที่ต้นคอของมัน
แล้วกระแทกเข่าข้างหนึ่งไปที่หน้า ในท่า "หักคอเอราวัณ" เลือดกำเดามันทะลัก

ตั้งแต่ใช้มุกนี้ล่าพร่าสวาทสาวๆมาเกือบ 100 คน บทเรียนครั้งนี้ไอ้หื่นมันรู้ตัวว่าสุดบอบช้ำนัก
ขี้หักใน หมดสภาพ คลานสี่ตีนเร่าๆ เสียหมาเลย เจ๊คงจดจำจนเข้ากระดูกดำไปอีกนานแล้ววิเอ้ย

มันเล่นผิดคนซะแล้ว โดนลูกเตะผ่าหมากเข้าให้หงายกลิ้ง งานนี้ไม่พ้นโดนซิวเข้าซังเตเป็นแน่

นี่คงรู้จักลูกสาวสุดต๊าชของค่ายมวย “ลูกนอนกลางดินกินกลางทราย”
นักมวยสาวดาวรุ่ง สมญานาม "วันเดอร์แคท” น้อยไปซะแล้ว

สุดท้ายเจ๊เล็กก็โดนจับ แถมถูกน็อคจนบอบช้ำ เข็ดยิ่งกว่าถูกดีดไข่ไหมล่ะ เจ๊กำมะลอ?

อ่านฉบับเต็มได้จาก >

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 01
https://shorturl.at/dvMU0

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 02
https://shorturl.at/zIVY0

คู่มือเขียนเรื่องสั้น ฉบับเรียนลัด ง่ายสุดๆ
อ่าน > https://bit.ly/3KIqaTH

[จำจน]

Short story - ผีร้ายในกายคน

ความคึกคะนองของวัยรุ่นที่ขาดความยั้งคิด ถูกชักชวน หลอกล่อให้ลองสิ่งเสพติด จึงเกิดเป็นพิษภัยขึ้นในสังคม สมองถูกทำลาย จากคนกลายเป็นสัตว์ร้ายที่ไร้ชีวิตจิตใจ ที่ผู้บังเกิดเกล้าจำใจต้องหยุดยั้ง จนหัวใจแทบสลาย
............................................

“ปุ้ง! ปุ้ง!”

สิ้นเสียงปืน ร่างของผู้ก้าวร้าวรุกรานปานผีร้ายกระหายเลือด
สองมือกุมกำมีดพร้าด้ามยาวที่เงื้อง่าถาโถมกระโจนเข้าใส่อย่างดุดัน ดุจเสือร้ายที่หมายจะขย้ำเหยื่อ
ก็ต้องสะดุดทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นหยุดอยู่แค่นั้น

สองตาของมันเหลือกค้าง ชายวัยกลางคนเจ้าของทูตมรณะตัวแข็งทื่อ
ร่างเย็นเฉียบ เหงื่อแตกพลั่ก มือไม้ขาสั่นสิ้นเรี่ยวแรงจนปืนหลุดร่วงลงพื้น

เขาทรุดตัวลงไป ตาเหม่อลอยเหมือนคนบ้า
นี่มันชั่งเป็นความรู้สึกที่ลำบากยากใจ ระคนเสียใจอย่างที่สุดในชีวิตของลูกผู้ชาย

ชีวิตที่โหดร้าย จากการถูกบีบคั้น ทำให้เขาจำต้องกลายเป็นฆาตกร
ฆาตกรที่ฆ่าได้ แม้กระทั่งเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง

โลกนี้ชั่งโหดร้ายนัก น้ำตาของลูกผู้ชายเอ่อไหลนองใบหน้า
เขาฝืนใจลุกขึ้น ดูซึมกระทือเหมือนคนไร้ซึ่งชีวิตจิตใจในเวลานี้ เพื่อรอมอบตัวกับตำรวจ

ภาพของไอ้ตัวเล็กที่เหมือนแก้วตาดวงใจของเขา ผุดขึ้นมาในความทรงจำเป็นฉากๆ
จนจุกขึ้นในลำคอ สะอื้นฮักๆ ในอก น้ำตาราดรดลงท่วมหัวใจ พร่ำเพ้อรำพันปริ่มว่าจะขาดใจ
จนเป็นภาพที่น่าเวทนา สะเทือนใจไทยมุงยิ่งนัก

“ฮือๆ ผีห่า ยาบ้า มันฆ่าลูกผม!”



อ่านฉบับเต็มได้จาก >

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 01
https://shorturl.at/dvMU0

รวมเรื่องสั้นชุดเหยื่อ 02
https://shorturl.at/zIVY0

คู่มือเขียนเรื่องสั้น ฉบับเรียนลัด ง่ายสุดๆ
อ่าน > https://bit.ly/3KIqaTH