เจ้าผู้ทรงผมเหี่ยนสาวนักสิฮู้บ่ (นางเอ้ย). ได้ยินเสียเพียงแรกพ้อพี่รอถ้าว่าสิถาม
เห็นเจ้าหัวยุ้มย้ามหน้าเปิ่นเวิ่นเกินสำอางค์ แนมนิวนางบ่มีแหวนอยากเกี่ยวแนเคียงใกล้
เขียนจดหมายบรรยายไว้เห็นได้ได๋บ่กล้าส่ง เอาไปวางไว้หน้าซั้นภารโรงซ้ำกวาดใส่ถัง
หัวอกอุกอั่งมั่งนอนั่งเป็นเอาหนัก บ่ได้เผยความฮักย่านพี่ซายนี้ตายเมี้ยน
แนวว่าโตเสียมเหี๋ยนประสงค์หาแต่ดินแก่น ชาติโตเสียมบ้องตื้นประสงค์ทึ้นใส่แต่โพน
ฮักฉงหลายฮอดสิล้นหลูโดนพี่บ่น้อนาง เจ้าผู้คีงกลมบางบ่ซ่วงสรางแต่ทางอ้าย
พี่มันจนคนขึ้ฮ้ายจิตใจหมายหมั่นเที่ยง เป้นจั่งได๋กะสิเสี่ยงขั่นสมแม้งสิแต่งตาม
พี่เผลอใจตั้งแต่ต้นเจ้าสิว่าแนวได๋ สาวนักเรียนแววตาใสเสื้อขาวกระโปรงสิ้ว
เส้นผมปลิวยามเดินก้าวถือกระเป่าเว้ากะม้วน คือสิเกรดสี่ถ้วนการเรียหล่าจ่าจั่งได๋
ภาษาเฮากะเว้าได้อีกฝาหรั่งอังกฤษ เล่นกีฬาเทนนิสวิทยาตำราเว้า
ฮอดเวาลาเรียนเข้าขาดบ่เคยนั่งหน้าหมู่ (พุ่นแล้ว) งานดู่ครูแฮ่งย้องพี่คนจ้องชื่นกระใจ
คึดอยากมาอยู่ใกล้เว้าพาส่งแลงพากลับ (เบิ่งเด้) พ่อแม่นางสิยอมรับได้บ่นอสิขอร้อง
บทผยาภาษาพ้องอ่านลองดูสิฮู้เรื่อง จารึกมาจากเบื้องหัวใจอ้ายอยากหม่ายหญิง