การเซิ้งบั้งไฟเป็นการบวงสรวงอ้อนวอนแด่พญาแถน เพื่อขอให้ฟ้าฝนตกต้องตามฤดูกาล เพื่อให้ชาวบ้านได้ทำไร่ทำนากัน
บทเซิ้งที่ใช้เป็นคำกลอนภาคอีสานชนิดหนึ่งที่เรียกว่า "กาพย์" ซึ่งวรรคหนึ่งประกอบขึ้นด้วยคำจำนวน 7 พยางค์
คำสุดท้ายของวรรคแรกจะสัมผัสกับคำที่ 1 หรือคำที่ 3 ของวรรคถัดไปอย่างนี้เรื่อยๆ
"โอ เฮา โอ ศรัทธา เฮาโอ
ขอเหล่าโทนำเจ้าจักถ้วย
ดักมายายหลานชายให้คู่
ตายเป็นผีสินำมาหลอก
คันให้แล้วหลายแก้วสิให้พร
เลี้ยงควายดำให้เป็นโตเขาแก้ว
ขอเหล้าเด็ดนำเจ้าจักโอ
หวานจ้วยจ้วยต้วยปากหลานชาย
คันบ่คู่ตูข้อยบ่หนี
ออกจากบ้านสิหว่านดินนำ
เลี้ยวควายด่อนให้เป็นโตเขาคำ
เลี้ยงใหญ่แล้วกะคาดไฮ่คาดนา"
กาพย์เซิ้งบั้งไฟ (กาพย์วิฑูรย์บัณฑิต)
"โอมพุทโธ นะโมเป็นเค้า
พระมุนีอยู่หัวเป็นเจ้า
อนิจจังลูกหลานเต็มบ้าน
ให้บำเพ็ญภาวนาอย่าขาด
ให้กินทานจังหันแม่ออก
โตสอนโตจื่อเอาให้ได้
ผิดวิสัยอย่าทำเมื่อหน้า
ฝูงมัจฉาหมายชมน้ำใหม่
ลางนกทามันฮ้องออกชื่อ
ข้อยซิเว้ากาพย์พระมุนี
เว้าเมื่อหน้ายังกว้างกว่าหลัง
เจ้าอย่าคร้านปะฮีตครองธรรม
ให้ตักบาตรอย่าขาดวัดศีล
เพิ่นสอนบอกอย่าเกิดโมโห
บาปอยู่ใกล้บุญนั้นอยู่ไกล
เป็นเหล็กกล้ามันถืกหินซา
ลางนกใส่มันฮ้องเบื้องขวา
ให้จื่อไว่นำฮีตบูฮาน"
[WMA]paulpan/%E0%BE%C5%A7%BA%C3%C3%E0%C5%A7%CD%D5%CA%D2%B9/%E2%BB%A7%C5%D2%A7%BA%C3%C3%E0%C5%A7%20-%20%E0%AB%D4%E9%A7%BA%D1%E9%A7%E4%BF%E1%CA%B9.wma[/WMA]
Bookmarks