..... ความห่วงใย (ที่ไม่มีค่า )
.... แสงแดดเปรี้ยงส่องฟ้าคราหมดฝน เหมือนใจคนหมดใจไร้ความหมาย
แผดเผาไหม้สิ่งอยู่ใกล้ให้วางวาย ให้มลายสลายไปไม่ใยดี
....เธอเหมือนสิ่งจูงใจให้หยุดคิด เคยสนิทแต่ไม่เคยชิดใกล้
แต่รู้ไหม สิ่งที่ให้คือทั้งใจ แต่หมดไป กับสายใย ที่ขาดตอน
.....คงไม่โทษดินฟ้า โทษอากาศ ความสามารถดึงใจไม่มีเหลือ
เคยเอื้อเฟื้อเกื้อการุณเคยจุนเจือ คงจะเหลือ เพียงห่วงใย ให้เหมือนเดิม ........
Bookmarks