สักวาพาหัวใจให้ร้อนรุ้ม
คิดถึงอุ่นเนื้อนวลนางกลางความฝัน
เคยพูดจาความในใจให้แก่กัน
กลับเหหันเมินหน้าหนีไม่มามอง

อนิจจาวาสนาพาต้อยต่ำ
ดังเวรกรรมนำชีวิตให้หม่นหมอง
ได้แต่คอยน้อยฤทัยห์ไร้คนมอง
เหมือนดังคลองสิ้นธาราแห้งเหียดเอย