เว่าเรื่องความไว
มีหนุ่มสาวอยู่คู่หนึ่ง ได้ตัดสินใจตกลงแต่งงานอยู่กินกันตามประเพณีของบ้านเฮา
พอแต่แต่งงานได้จักคราวหนึ่งผ่ายชายกะได้มีหมู่มายาม กะตามประสาหมู่พวกมาพ่อหน่ากะสังสันกันตามธรรมดา จนลืมไปว่าเวลาได้ล่วงเลยไปจนเดิกแล้ว พอแต่หมู่สิลาเมือบ้านฝนกะเกิดตกลงมาอย่างหนัก จำใจกะเลยต้องได้ค้างคืนนำ แต่บังเอิญห้องนอนกะมีห้องเดียวคันสิให้หมู่ไปนอนทางนอกกะสงสารหมู่ย่านหมู่หนาวยูงกะหลายนำ จั่งได้ให้หมู่เข้ามานอนนำกันในห้อง โดยให้ผู้เป็นเมียหับหมู่นอนอยู่คนละข่างส่วนเจ้าของนอนอยู่กลาง ในขณะที่นอนกะเกิดความบ่ไว้ใจย่อนว่าฮู่ว่าหมู่เจ้าของเป็นคนเจ้าซู่ จั่งได้นอนระวังอยู่ตลอดเวลา พอแต่นอนไปได้จักคราวกะไปคำเบิ่งเมียเจ้าของว่ายังนอนอยู่คือเก่าบ่ กะปรากฏว่าทุกอย่างปกติ แล้วกะหันมาคำเบิ่งหมู่เจ้าของ ทางผู้เป็นหมู่พอแต่มือมาถืกโตกะเลยเว้ากับหมู่ขึ้นมาว่า
มึงบ่ต้องคำเบิ่งดอกหมอ หวั่งหั่นกูแล้วไปสามเถื่อแล้วหละ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks