กาญจนาคพันธุ์เล่าถึงเรื่องนี้ว่า ชาวยุโรปที่เรียกกันว่า “ฝรั่ง” นั้น ชาวอาหรับเป็นผู้ที่เรียกก่อนโดยมาจากคำ “แฟรงก์” (Frank) ซึ่งเป็นชาวยุโรปโบราณ ต่อมาคำนี้ก็แพร่หลายไปในหมู่แขกกลุ่มต่าง ๆ และออกเสียงเพี้ยนไปต่าง ๆ นานา มีทั้ง “ฟิริงคี พะรังคี ฟะรังคี ฟะระหังคี ฝิรังคี ฯลฯ”
ส่วนไทยนั้น มีหลักฐานว่า เราเรียกชาวยุโรปว่า “ฝารัง" ในสมัยพระเจ้าทรงธรรม (ฟังจากแขกซึ่งเรียกกันเพี้ยนอยู่แล้วมาอีกทอดหนึ่ง) ล่วงมาในสมัยสมเด็จพระนารายณ์ เราติดต่อกับ Francaise ในการออกเสียงตามปกติ อักษรตัวหน้าออกเสียงเป็น “ฟ” แต่อาจจะเป็นเพราะเรามีคำว่า “ฝารัง” ใช้มาแล้ว จึงเรียก Francaise ว่า “ฝรั่งเสด” และเรียกประเทศว่า “ฝรังษ” เมื่อเกิดคำ ๒ คำนี้แล้ว คำว่า “ฝารัง” คงจะเลือนหายไป มีคำว่า “ฝรัง” แทน การออกเสียงคำนี้จะไม่เพราะหรือพูดลำบากอย่างไรไม่ทราบ เลยออกเสียงลดลงมา และเมื่อเขียนก็ใส่ไม้เอกเข้าให้ได้กับเสียง จึงกลายเป็น “ฝรั่ง”
“ข้อมูลสนับสนุนจากหนังสือ ๑๐๘ ซองคำถาม / สำนักพิมพ์สารคดี”
Bookmarks