6.00 น. เช้าวันหนึ่ง ฉันรู้สึกได้ถึงลมหนาวที่พัดมาทักทายอย่างอบอุ่น ราวเป็นเพื่อนที่คุ้นเคย แม้จะหายหน้าหายตาไปนาน กับฤดูกาลที่ผลัดเปลี่ยนกัน เข้ามาสร้างความเป็นไปต่างๆ นาๆ ให้กับชีวิตบนผืนโลก
ทันที่ที่ลุกขึ้นจากเตียงนอน ฉันเดินออกไปที่ระเบียง บ่ายหน้าไปตามทิศทางที่ลมหนาวพัดมา และยื่นมือออกไปสัมผัสกับความเยือกเย็น ราวกับจะรู้ว่านี่.. อาจเป็นหนาวสุดท้ายที่กรุงเทพของฉัน ...

7.15 น. ที่ป้ายรถเมล์ ... ฉันแทรกตัวเข้าไปในที่พักผู้โดยสารที่เหลือเนื้อที่อยู่เพียงน้อยนิด เพื่อหลบฝนที่กระหนํ่าลงมาราวฟ้ารั่ว รถประจำทางสาย 145 ละเลียดฝ่าฝนมาอย่างช้าๆ พร้อมกับผู้โดยสารที่อัดแน่น จนล้นออกมาจากประตูรถ ทันที่มันมาถึงป้าย ฉันไม่ลังเลที่จะรอรถคันใหม่ที่มีที่ว่างมากกว่านี้ ขอเพียงมีที่ให้มือยึดและเท้าเหยียบ ก็น่าจะเพียงพอแล้ว สำหรับการโดยสารรถเมล์ไปทำงานในวันหนึ่ง

8.00 น. ทันที่ที่ลงจากรถเมล์ ... ฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฉันเดินตรงไปยังร้านอาหาร ที่อยู่ใกล้กับที่ทำงานมากที่สุด เมนูแรกสำหรับเช้านี้ คือ ข้าวขาหมู
ซึ่งไม่วายจะผิดหวัง กับ รสชาติของข้าวที่แข็ง กับเนื้อหมูที่จืดชืดเหลือเกิน

9.00น. ฉันถึงที่ทำงานพร้อมกับเสื้อผ้าที่เปียกชื้น หนังสือพิมพ์บนโต๊ะกับ กาแฟร้อนถ้วยหนึ่งช่วยให้สมองว่าง... ฉันพลิกหนังสือพิมพ์ อ่านจนถึงคอลัมการ์ตูน โดยบังเอิญ ซึ่งทุกครั้งฉันจะเปิดผ่านมันไปทุกที เรื่องราวในการ์ตูนทำให้ฉันเผลอยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว จริงอยู่...มันไม่ได้สาระอะไรเลย แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันลืมฝนที่กำลังตกหนัก ลืมบรรยากาศที่ป้ายรถเมล์ ลืมข้าวขาหมูซึ่งฉันคาดหวังในรสชาติของมันมากเกินไป........///////


...จากหนังสือน่ารักๆ...เล่มหนึ่ง....
เป็นเรื่องราวเรียบง่ายที่ดูเหมือนจะธรรมดาเสียเหลือเกินเรื่องนี้...
....แต่มีบางอย่างที่ทำให้เราต้องคิด ต้องมอง...เกี่ยวกับชีวิต

...ใช่หรือไม่ว่า วันหนึ่งๆเราแทบจะดำเนินชีวิตอย่างซ้ำๆ เหมือนอย่างปรกติทุกวัน
เช้าตื่นหกโมงครึ่ง ถึงที่ทำงาน เจ็ดโมงหรือกว่านั้น...เย็นก็กลับบ้าน
...จะมีเรื่องตื่นเต้นบ้าง ถ้าวันไหนเราเดินเหยียบขี้หมา...

...แต่เรื่องธรรมดาเหล่านี้กลับสะท้อนเรื่องราวโดยรวมว่า ชีวิตเราจะต้องเจอกับอะไรบ้าง
อุปสรรคต่างๆ มรสุมชีวิต ความลำบากหลากรสชาด...ผิดหวัง สมหวัง แล้วแต่ว่า
เราคาดหวังกับมันมากแค่ไหน...จนเราลืมจุดประสงค์ของสิ่งที่ธรรมดา...ความเรียบง่าย
...จุดประสงค์ของการกิน ก็เพื่อให้ท้องอิ่ม...เรื่องรสชาดเป็นเรื่องที่ต้องปรุงต้องแต่ง..

...อย่าคาดหวังกับชีวิตนักเลย...แม้แต่ข้าวขาหมูที่จืดชืดก็ทำให้ท้องอิ่มได้...และทำให้เรามีแรงพลังงานขับเคลื่อนชีวิตต่อไป.....ได้เหมือนกัน

....รักข้าวขาหมูจานนี้จัง....:)