คนตาบอด...ที่เดินไปไหนต่อไหนด้วยกันทั้งคู่
คุณอาจเจอพวกเขาได้...ในที่ที่มีคนอยู่กันเยอะๆ...เช่น ตลาดนัด
พวกเขาไปที่นั่น...
เพราะหวังว่า...คงจะมีคนใจบุญไปเดินอยู่ที่นั่นบ้าง

คนสองคน...ที่จับมือกัน
ค่อยๆเดิน ค่อยๆกระเถิบไปด้วยกันทีละนิด...ทีละนิด
เพราะต่างคน...ต่างก็มองไม่เห็นอะไรกันทั้งคู่
นอกจากไม้เท้าคนละอันแล้ว...
ในมือพวกเขาถือวิทยุเก่าๆเครื่องนึง กับไมค์อีกหนึ่งอัน
...ที่ขาดไม่ได้ก็คือ...ขันอลูมิเนียม
อาวุธสำคัญที่ใช้หากินอยู่ทุกวัน

ผมไม่คุ้นหูกับเพลงที่เขาร้องนักหรอก
แต่ก็ดูว่า...เขาตั้งใจร้องเหลือเกิน
และดูเหมือนเขาก็หวังว่าคุณจะต้องชอบมัน

ผมเห็นเขาจับมือกัน....
วินาทีนั้น...ทำให้ผมนึกถึงอะไรบางอย่าง ที่ผมเคยมองข้ามมาโดยตลอด
...คุณเคยนึกถึงความรักของคนตาบอดหรือเปล่า...
คนตาบอดรักกันได้ยังไงนะ
เพราะคนตาบอด...ไม่เคยรู้เลยว่า คนรักของเขา
มีหน้าตาเป็นอย่างไร...
คนตาบอด...จะรู้จักก็เพียงจิตใจของคนรักเขาเท่านั้น
เมื่อเขามีความพอใจกันและกัน
ไม่มีเกียรติยศ ศักดิ์ศรี ให้กังวลใจ
เพราะต่างคนต่างไม่มีสิ่งนี้
ต่างคน...ต่างก็ไม่มีเงิน
ตาสองข้าง ปิดสนิท...แต่เปิดใจเข้าหากัน
คนสองคนที่อยู่ด้วยกัน ด้วยใจล้วนๆ...
ความรัก...ก็เกิดจากตรงนั้น

คนตาบอดพาคนที่เขารักไปด้วยกันทุกหนทุกแห่ง
คนตาบอด ไม่เคยกลับบ้านดึก
คนตาบอด ออกจากบ้านพร้อมกัน...และกลับถึงบ้านพร้อมกัน
พวกเขาเคยแยกกันบ้างรึเปล่านะ..?

คุณรู้หรือเปล่า...
คนตาบอด จับมือของคนที่เขารักไว้ตลอดทั้งวัน
คุณเคยทำอย่างเขาบ้างมั๊ย..?

ผมกลับมานึกถึงความรักของคนตาดี
หลายๆคน มีเกียรติยศ หน้าที่ การงานที่ดีเหลือเกิน
หลายๆคน ทั้งหล่อ ทั้งสวย...ทั้งรวย ทั้งฉลาด
แต่...พวกเราหลายๆคนกลับต้องมาเสียใจเพราะความรัก
หรือว่าพวกเขามองเห็นกันเพื่อ...จะเรียกร้องสิ่งที่เราต้องการให้มากขึ้น...
เอ...พวกเราคาดหวังอะไรจากคนที่เรารักมากเกินไปหรือเปล่านะ

อนาคตของคนตาบอด...อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้
ดูเหมือนเขาจะสงสัยก็เพียงแต่ว่า
วันพรุ่งนี้...จะมีคนใจบุญสักกี่คน
ที่ทำให้พวกเขากลับบ้านด้วยกันอย่างมีความสุข...

ขอบคุณตลาดนัด...ที่ทำให้ผมเห็นภาพดีๆในวันนี้
ผมเชื่อว่า ครั้งหน้า...ที่คุณเห็นคนตาบอด ใจของคุณจะเปิดกว้างขึ้น
คุณอาจจะมองเห็นภาพที่คุณไม่เคยมองเห็น
ไม่ใช่ด้วยตา...แต่เห็นด้วยใจ
เหมือนกับภาพที่ผมได้เห็นในวันนี้...