กว่าสิมาเป็นไผ่ พงศธรได้ มาเบิ่งกัน
ไผ่ พงศธร
จากเด็กชายที่เกิดมาในครอบครัวชาวนาที่
ยากจนในหมู่บ้านสร้างแต้ อ.กุดชุม จ.ยโสธร
เด็กชายคนนั้นได้รับการเลี้ยงดูจากครอบครัว
มีอดบ้างมีกินบ้าง คละเคล้ากันไปตามสภาพ
สังคมชนบท กาลเวลาผ่าน ไปจนเขาเติบใหญ่
และเรียนจนจบมัธยมปลาย เขาจึงเดินทาง
เข้ากรุงเทพด้วยความคิดแต่เพียงว่ามาช่วย
พี่สาวขายลาบแต่แล้วชีวิตของเขาก็
เปลี่ยนไปเมื่อมีคนเห็นแววและพยายาม
ผลักดันกันอยู่หลายปี จนเขาได้มีโอกาส
ทำเพลงกับค่ายกับแกรมมี่โกลด์ในชื่อ
ชุดว่าฝนรินในเมืองหลวง
ไผ่ พงศธร เกิดเมื่อวันที่ 12 มิ.ย. 2525
มีพี่น้อง 4 คนไผ่จะเป็นคนสุดท้ายที่บ้าน
มีอาชีพทำนาและพ่อแม่จะมีอาชีพเสริมคือ
เล่นหมอลำชีวิตในวัยเด็กของไผ่ จะเป็น
ครอบครัวที่ลำบากด้วยความยากจน พ่อแม่
ไผ่ต้องพาครอบครัวออกไปอยู่ที่นาที่ห่างจาก
หมู่บ้านออกไปประมาณ3 ก.ม. โดยปลูก
เป็นกระต๊อบเล็กๆที่แทบจะกันแดดกันฝน
ได้บ้างไม่ได้บ้าง ไม่มีเครื่องอำนวยความ
สะดวกอะไรเลยนอกจากวิทยุทรานซิสเตอร์
และทีวีขาวดำขนาดเล็กที่เวลาดูต้องต่อไฟ
จากแบตเตอรี่
จนต่อมาเมื่อขึ้นชั้น ม.4 พ่อของไผ่ก็เสีย
ชีวิต ในช่วงนั้นถือเป็นการหักเพชีวิตครั้ง
ใหญ่เพราะพ่อคือเสาหลักของบ้าน ไผ่ต้อง
ตัดสินใจออกไปทำงานเพื่อหาเงินมาเลี้ยง
ครอบครัวเพิ่มขึ้น และเป็นจังหวะเดียว
กันกับคณะหมอลำแถวบ้านที่ไผ่มักชอบ
ไปนั่งดูการแสดงเสมอ
ขาดนักแสดงหน้า
วงพอดีเขาจึงตัดสินใจเข้าร่วมวงหมอลำ
ทำหน้าที่ทุกอย่างตั้งแต่เด็กยกเครื่อง
และเต้นโชว์หน้าเวที ร่วมคณะอยู่ประมาณ
2 ปี ทางวงหมดหน้างานจึงทำให้เด็กในวง
ลำบากจนต้องออกมา ลำขอข้าว เป็น
การลำในหมู่บ้านเพื่อขอข้าวจากบ้าน
ต่างๆจะถือกระบุง กระสอบบ้างตระเวน
ไปตามหมู่บ้านต่างๆเพื่อขอข้าวมาขาย
แล้วเลี้ยงในวงที่ไม่มีงาน ทำอยู่ได้ไม่นาน
ก็ต้องแยกย้ายกันไป เพราะเงิน
ไม่พอเลี้ยงเด็กในวง
ในช่วงที่อยู่บ้าน ไผ่ได้รู้จักกับ หยก ลูกหยี
(จิตรชัย ภวังคาม)จากการชักชวนของญาติ
หยกได้ชักชวนอยากให้ไผ่ได้เป็นนักร้อง ด้วย
การทำเดโมเพื่อไปเสนอตามค่ายเพลงต่างๆ
สลับการประกวดร้องเพลงจากเวที
ต่างๆ และก็ได้ห่างกันไป เล่นหมอลำและเรียน
หนังสืออยู่จนจบ ม.6 จากนั้นพี่สาวก็ให้ไผ่ เข้า
กรุงเทพฯ มาช่วยขายลาบแถว
ราษฏร์บูรณะ ไม่ว่าจะล้างจาน เด็กเสิร์ฟ
ทำความสะอาด และต่อมาได้รับการติดต่อ
จากหยก เพื่อจะนำเสนองานเพลงกับค่าย
เพลงอีกครั้ง
ในช่วงนั้นไผ่จึงตัดสินใจแยกออกมาจาก
พี่สาวเพื่อทำเพลงเสนอค่ายเพลงอีกครั้ง
ช่วงนั้นเป็นช่วงของความลำบากของไผ่
หยก และเพื่อนๆเป็นอย่างมาก บางวันมีเงิน
รวมกันแล้วได้แค่ 5 บาท
ต้องเอาเงินซื้อข้าวเปล่ามา 1 ถุงส่วนกับข้าว
ไม่ต้องพูดถึงไม่มีอยู่แล้วเพราะมีเงินแค่นั้น
จึงต้องใช้วิธีขอน้ำปลาจากร้านที่ซื้อข้าวโดย
เทใส่ถุงเล็กๆมาด้วย พอถึงห้องก็ใช้น้ำปลา
ราดข้าวและด้วยความที่ไม่มีเงินทั้งจาน
และช้อนกินข้าวก็เลยไม่มี พอไม่มีช้อน
ก็เลยเอามีดตัดขวดพลาสติกมาทำเป็นช้อน
แบ่งกันคนละนิดละหน่อยจนบางครั้ง
ถึงขนาดที่ไม่ได้กินข้าวถึง 2 วัน
เพราะไม่มีเงิน ซื้อจนบางครั้งต้องเอา
บัตรประชาชนไปเซ็นร้านค้าแถวนั้น
แต่พอบ่อยๆก็ไม่ให้เซ็นแม้กระทั่งขึ้น
รถเมล์ยังไม่มีเงินจำต้องเดินเป็นระยะ
ทางกว่า 10 กิโลเมตรเลยทีเดียวหรือ
อย่างบางครั้งต้องเดินดูตามตู้โทรศัพท์
สาธารณะเพื่อดูว่ามีเงินที่ค้างอยู่
ตามช่องคืนเหรียญบ้างหรือเปล่า
บางครั้งต้องเดินเป็นสิบๆ ตู้ซึ่งก็ได้บ้าง
ไม่ได้บ้าง ถ้าได้ก็แค่ประมาณ4 5 บาท
เท่านั้น ไผ่บอกว่าช่วงนั้นอย่าว่าแต่เรื่อง
ของอนาคตเลยไม่มีความหวังเขาคิดแค
่เพียงว่า วันพรุ่งนี้จะเอาอะไรมากิน
แค่นั้นเอง
ชีวิตเป็นแบบนี้อยู่นานและบ่อยครั้ง
ที่ไผ่ท้ออยู่หลายครั้ง และคิดเลิกจะเป็น
นักร้องในที่สุดไผ่ก็ตัดสินใจไปช่วย
พี่สาวขายลาบอีกครั้ง แต่จากนั้นไม่นาน
โชคชะตาก็เข้าข้างเมื่อหยกได้พบ
อ.สลาและนำเดโมที่เคยทำให้
อ.สลาลองได้ฟัง จน อ.สลาสนใจและเรียก
เข้าไปสกรีนเทสต์ที่แกรมมี่ในครั้งแรกไผ่
ไม่เชื่อหยกว่าเป็นเรื่องจริง เพราะเค้ามีความ
คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ยากที่จะเข้ามาแกรมมี่
ได้จนในที่สุดได้สกรีนเทสต์ และได้เซนต์
สัญญา จนได้ออกอัลบั้มในที่สุด ช่วงรอ
ทำอัลบั้ม ทางบริษัท แกรมมี่โกลด์
ก็หางานให้ทำ โดยส่งให้ขึ้นเวทีวงไมค์
ภิรมย์พร เป็นครั้งแรก เพื่อฝึกฝนตัวเอง
และเก็บเกี่ยวประสบการณ์หน้าเวทีให้
ดีขึ้น ซึ่งในช่วงนั้นก็นำเพลงของนักร้อง
รุ่นพี่อย่าง เอกพล มนต์ตระการ มา
ขับร้อง เพราะยังไม่มีเพลงเป็นของตัวเอง
กับอัลบั้มแรกในชีวิตฝนรินในเมืองหลวง
จากนั้นการเริ่มต้นของชีวิตนักร้องก็เกิดขึ้นที่
แกรมมี่โกลด์
ยาวไปบ่น้อนี่
สิบล้อน้อย
อ้างข้อความนี้
Bookmarks