ไม่สูญเสียกันและกันไป..ก้อไม่รู้ค่า
ตอนอยู่ใกล้กันก้อมีแต่เรื่องไม่ดีหั้ยนึกถึง
จวบจนวันที่จากกันไปไกลแสนไกลแล้ว
เรื่องดีๆที่แสนซึ้งจัย..
ถึงจะกลับมาปรากฎในจัยเราอีกครั้ง
ใครหลายคนเมื่อยามที่อยู่กับคนรัก
ก้อมีแต่ต่อว่าถึงข้อเสีย ถึงความบกพร่องของเขา
แต่พอเลิกล้างจากกันไปแล้ว
ถึงมานั่งพูดพร่ำถึงความดีของเขาหั้ยใครๆฟัง
ใครหลายคน...เมื่อยามที่อยู่กับคนรัก
ไม่ว่าจะทำผิดต่อเขาสักกี่ครั้ง
ก้อไม่เคยคิดที่จะพูดคำว่าขอโทษ
แต่พอได้เดินแยกทางจากกันไปแล้ว
กลับได้ยินคำว่าขอโทษ
ดังก้องขึ้นในหัวจัยตัวเองเป็นร้อยพันคำ
ใครหลายคนยืยยันอย่างหนักแน่นว่า..
"ต่อหั้ยเลิกกับคนคนนี้ไป ฉันก้ออยู่ได้"
แต่เพียงแค่ ต้องใช้ชีวิตผ่านไปวันๆเดียวโดยไม่มีเขา...
น้ำตาแห่งความเดียวดายก้อไหลพรากลงมาเปื้อนหน้า
พร้อมกับถ้อยคำแห่งความเสียดายที่ดังขึ้นว่า...
"ถ้ารู้ว่าขาดเขาแล้วต้องทุกข์ทรมานอย่างนี้
วันนั้นฉันคงไม่ปล่อยหั้ยเขาเดินจากไป"
นี่แหล่ะเรียกว่าความเสียดายที่ไร้ค่า
ถึงจะเสียดายแค่ไหน...อดีตก้อย้อนคืนกลับมาไม่ได้แล้ว
หรือแม้จะร้องหั้ยอ้อนวอนอย่างไร...คนที่เราเคยมองไม่เห็นค่า
เขาก้อคงไม่เลือกที่จะกลับมาอยู่อย่าง
คนไม่มีค่าในชีวิตของเราอีก
และสุดท้าย...
คนที่จะต้องเลียจัยมากที่สุดก้อคือตัวเราเอง
....ทีมารู้ตัวในวันที่สาย
เมื่อสิ่งมีค่าที่สุด..ได้หลุดลอยไปจากชีวิตของเราแล้ว

...อย่าเชื่อมั่นนักเลยว่าคนที่เราเบื่อหน้าในวันนี้
...จะไม่ใช่คนที่เราโหยหาคิดถึงในวันข้างหน้า
...ตราบใดที่เรายังไม่สูญเสียเขาไป
...เราก้อไม่มีวันรู้หรอก