คนึงหาพาสลดรันทนจิต
ในน้ำมิตรที่เคยมอบตอบสนอง
พูดห่วงหาด้วยวาจาน้ำตานอง
เราทั้งสองเคยห่วงใยแม้ไกลกัน
แต่บัดนี้วิถีทางห่างเหินหาย
เส้นทางกลายหน่ายแยกแตกเหหัน
แม้คิดถึงห่วงหาแสนจาบัลย์
คงสิ้นวันจะมาพบประสบเจอ
ด้วยเหตุผลหลายอย่างต่างทราบถึง
เรารู้ซึ้งอยู่ภายใน-ใจเสมอ
แม้ไม่อาจเหมือนเดิมได้ฉันและเธอ
ห่วงเสมอคิดคนึงตรึงตราใจ
คนึงหาพี่จำปาคราผลิดอก
กลิ่นเผยออกอบอวลชวนคิดถึง
ยามโปรยดอกร่วงโรยลาพารำพึง
เป็นประหนึ่งรักเริ่มร้างกลิ่นห่างไกล
คนึงหาพาใจให้สับสน
คิดกังวลเวียนว่ายไม่หายหมอง
คิดถึงพี่ทรามเชยเคยปรองดอง
พี่คงคิดเหมือนอย่างน้อง นี้เช่นเดียว
ในห้วง คำนึง ที่คิดถึง
เธอเป็นหนึ่ง ในใจ คนึงหา
ในความรัก ความรู้สึก ความศรัทธา
จะรักษา ความรู้สึก นิจนิรันดร์
เป็นความหวัง ความฝัน พิเศษสุด
เกินที่สุด ใจหนึ่ง จักฝันหา
เป็นความหวาน นวลละไม เป็นศรัทธา
มิคิดว่า จักได้เจอ เสนอใจ
คนึงหา
ถึงจะอยู่ห่างกัน.....ก็ฝันถึงเธอทุกคืนจำได้ไม่ลืมเมื่อยามนิทรา...
ยามตื่น...ขื่นขมเมื่อเธอไม่มา....คิดถึง..คิดถึง..คิดถึงคนึงหา..พารัญจวน..
ยามกินสิ้นเธอคอยป้อน....ยามนอนอาวรณ์อาลัย..ยามเปลี่ยวเปล่า..เงียบเหงาดวงใจ..
โอ้เธอไปไหน....ไปไหน...ไยไม่กลับคืนมา......
คนึงหาหวนให้-ใจประหวั่น
คิดถึงกันเมื่อยามห่างมิจางหาย
คนึงห่วงทรวงเหลือเมื่อจากกาย
มิห่างหายใจยังคิดจิคคนึง
อ้างข้อความนี้
Bookmarks