มองตะวันลับฟ้า เหมือนดังว่าหัวใจ ค่อยๆ จมลงในมหาสมุทรน้ำตา
หลายวันที่เธอหายไป ก็คงไปใช้เวลา อยู่กับคนนั้นจนกว่า จะคิดถึงกันอีกที
โลกคงให้เธอกับฉัน พบเจอกันล่าช้า รักของเราจึงมา พร้อมเจ็บที่ยากหลีกหนี
ฉันนิ่งก็เพียงบางวัน เก็บภาพฝันทุกนาที เอาไว้บรรเทาเจ็บที่ ทุกคืนใจนี้ต้องเจอ

** อาศัยสะพานแสงดาว ข้ามคืนเหงาที่ทรมาน ดั่งฟ้าคอยดวงตะวัน คือฉันที่เฝ้าคอยเธอ
มาอยู่คู่เคียงอีกครั้งรับฟังสุกทุกข์ที่เจอ ล้มตัวนอนหนุนตักเธอ ก่อนฟ้ามืดค่ำอีกที

** เห็นภาพเธอกับเขา เป็นเงาในหยดน้ำตา ถูกสาปให้คอยเวลา คอยวันที่ฟ้าปราณี
ไม่รู้อาจเป็นเมื่อไร สุดท้ายอาจไม่เคยมี แต่ใจรักจริงดวงนี้ ยังยินดีคอยเสมอ...