หัวใจพริ้วไหวในสายลม
แสนจะซานซมในความเหงา
ในห้วงแห่งรักที่ไร้เงา
คละเคล้ากับเสียงเพลงแห่งราตรี
ท่ามกลางความมืดที่โดดเดี่ยว
เกาะกุมหน่วงเหนี่ยวมิถ่ายถอน
โรมเล้าลึกล้ำพร้ำอาวอน
นึกถึงตอนวันมีเธอเพ้อคร่ำครวญ
วันนี้มีแค่เพียงรอยอดีด
เป็นเส้นขีดลงกลางใจในความฝัน
วันเวลาที่สองเราได้พบกัน
แม้จะสั้นแต่รอยลึกยากลบเลือน
คงมิใช้เพราะเหตุบังเอิญ
กำหนดทางเดินให้เธอพบฉัน
อาจเป็นด้วยบุพเพเคยร่วมกัน
จึงผูกพันธ์เส้นสายใยในภพกาล
แม้วันนี้ไม่มีเธออยู่เคียงข้าง
ต้องยอมรับความอ่างว้างมิอาจฝืน
ด้วยบุพเพส่งเธอมาชั่วข้ามคืน
จะกล่ำกลืนอยู่เดียวดายต้องจำนน
Bookmarks