วิถีแห่งการบรรเทาทุกข์ ...

... คำสั่งสอนธรรมเทศนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่เป็นอาหารใจ ก็เช่นเดียวกับอาหารกาย ไม่จำเป็นต้องแปลกประหลาดสนุกสนานฟังเพลิน ... ฟังเทศนาของพระพุทธเจ้าแล้ว แม้จะจืดปานใดก็ย่อมบำรุงใจให้เจริญทั้งนั้น ขอแต่ให้บริโภคและย่อยให้ได้ก็เป็นพอ

... พยายามทำความเข้าใจ น้อมนำมาพิจารณาจนเห็นความเจริญแห่งธรรมนั้นๆ เถิด ย่อมทำให้ใจของเราเจริญงอกงามด้วยความสะอาด สว่าง และสงบเป็นแน่แท้

... อย่าได้อิดหนาระอาใจในการที่จะต้องฟังธรรมเทศนา ซึ่งที่แท้เป็นการให้อาหารทางใจ ขอให้พยายามบริโภค พยายามย่อยให้ได้ อาหารนั้นก็จะทำหน้าที่ของมันเองโดยไม่ต้องสงสัย

... ถ้าปราศจากการแก้ไขในทางฝ่ายใจ ซึ่งเป็นประธานแห่งสิ่งทั้งหลายแล้ว การแก้ไขอย่างอื่นย่อมทำไม่ได้ ไม่สามารถแก้ไขให้ลุล่วงไปได้ดี แม้งว่าจะมีความคิดและแผนการที่ดีเพียงใดก็ตาม

... ปัญหายุ่งยากในการแก้ไขสิ่งต่างๆ นั้น เมื่อมองดูโดยทั่ว ๆไปแล้ว จะคล้ายกับปัญหาที่มีมามากมายหลายปัญหาแต่ที่แท้นั้นมีเพียงปัญหาเดียวก็คือ การแก้ไขการเป็นมนุษย์ของแต่ละคนให้ดีให้ถูกต้องไม่ใช่ถูกใจ

... ปัญหาของโลกทั้งโลก ปัญหาของประเทศ ปัญหาของบ้านเมือง จังหวัด อำเภอ ตำบล หมู่บ้าน ครอบครัว จนกระทั้งปัญหาส่วนบุคคลเป็นคนๆ ไป ย่อรวมอยู่ที่สภาพความตกต่ำในทางฝ่ายจิตของคนแต่ละคนในโลกนั่นเอง

... เมื่อแก้ปัญหาส่วนตัวได้สำเร็จ ย่อมเป็นการแก้ปัญหาทางครอบครัวสำเร็จของหมู่บ้าน ตำบล อำเภอ จังหวัด บ้านเมือง ประเทศ ตลอดจนของโลกทั้งสิ้นได้สำเร็จ กล่าวคือ การที่ต่างคนต่างตั้งหน้าแก้ไขสภาพตวามตกต่ำในทางใจของตนให้สูงขึ้นมาได้เท่านั้นพอ

... เมื่อทุกคนมีใจสูงพอแล้ว ปัญหาหรือความทุกข์ยากต่างๆ ในโลกนี้จะสูญสิ้นไปในพริบตาเดียว ฉะนั้นความตกต่ำของใครในใจที่มีอยู่ ก็ขอให้คนนั้นแก้ของตนเองเถิด เสร็จแล้วเป็นการแก้ปัญหาของโลกทั้งหมดขึ้นมาเองได้

... ปัญหาอันมากมาย ซึ่งเราดูแล้วท้อใจว่าจะแก้กันไม่ไหว ที่แท้มันเป็นปัยหาอันเดียวคือ ภาวะการตกต่ำในทางใจ เพราะใจขาดอาหาร ขอให้ทุกท่านช่วยกันแก้ปัญหาอันนี้เถิด จะเป็นการแก้ปัญหาของโลกขึ้นมาภายหลัง

... ช่วยแก้ไข ภาวะความตกต่ำของตนเถิดแล้วจะเป็นผู้ชนะในทุกสถานการณ์ของโลก

... ในการที่เราร่วมมือกันแก้ไขสถานการณ์ของประเทศ หรือ ของโลกให้ดีขึ้นก็ตาม หรือการแก้ไขตัวเราเองโดยเฉพาะก็ตาม เราต้องทราบสมุฏิฐานอันแท้จริงของมัน

... เมื่อถามขึ้นว่า ความทุกข์ยากในโลกเกิดขึ้นจากอะไร ก็ตอบไปเลยได้ว่า เกิดมาจากที่คนในโลกไม่เป็นมนุษย์กันนั่นเอง เป็นกันอย่างมากเพียงแต่คน จักไม่สูงขึ้นไปถึงมนุษย์ เพราะคนทุกคนมีสิ่งดีและไม่ค่อยดีอยู่ปะปนในตัว ยังไม่หลุดพ้นจาก ลาภยศ สรรเสริญ โลภตันหา จิปาถะ ที่ยังมีความยังอยากอยู่เป็นเนืองๆ