กาลครั้งนั้นฉันรักเธอ แม้นอยู่เพียงลำพัง เธอยังวนเวียนในความคิดถึง
เรื่องราวของความรัก บางคนอาจบอกว่าเป็นเรื่องง่าย ๆ
ถ้าใช้สมอง ใช้ สติ...นั้นคงเพราะใจผู้นั้นได้รับการ
ฝึกฝนมาอย่างดี หรือไรหนอ ถึงทำเช่นนั้นได้
ทำไมกับตัวลูกหิน ถึงไม่เป็นเช่นนั้นบ้างหละ
ทำไม ยัง ต้องมานั่งเสียใจ ครุ่นคิด นึกถึงเรื่องราว
เก่า ๆ แล้วก็ร้องไห้ เสียใจอยู่สม่ำเสมอ ทำไม
ถามตัวเอง อยู่นะ..............
เมื่อคืนได้คุยกับเพื่อนที่แสนดีคนหนึ่ง
ทีได้เจอกันในกระทู้ คิดฮอดซุบาดย่าง
หลังจากเคยสะดุดกับความเห็นของเพิ่นตั้งแต่
ใน HI5 ของอ้ายหล่อ.ตอนลูกหินไปลงความเห็นไว้
แล้วเพิ่นมาเขียนต่อ......เขียนแบบ
ว่าถึงคอมเมนท์ลูกหิน ฮา เลย...ลูกหินไปอ่าน
ก็คิดว่า เอ๊ะ แมะ ไผ๋หน๊อนี่ ........
ไม่นานลูกหิน ก็มีโอาสได้รู้จักได้พูดคุยด้วย
วันหนึ่งเจอกระทู้ของเพิ่น ลูกหินยังไม่นอน
มีโอกาสได้อ่านเป็นคนแรก ๆ ตกใจว่าเกิดอะไรกับ
เพิ่นหน๊อ...เป็นห่วงว่าเขียนกลอนในอารมณ์
แบบนี้ ใจ เพิ่นจะเป็นเช่นไร อดกังวลไปด้วยไม่ได้คืนนั้น
ถึงตอนนี้ เพิ่นกับเข็มแข็ง หยัดยืน...หัวเราะได้
ลูกหิน ซะอีก ยังแย่อยู่เลย.............
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่บอกกับลูกหินว่า
ต้องไม่อ่อนไหว ง่าย ลูกหินต้องหนักแน่นให้สมชื่อ
ทั้งชื่อพลอย ทั้งลูกหินก็แข็งทั้งสองชื่อ ต้อง
เข็มแข็งให้มากมาก ทำนองนี้
น่าสิแม่นอีหลีหละเน๊าะ........
ลูกหิน ต้องพยายาม...รักตนเอง เข็มแข็ง
ขอบคุณทุกเรื่องราวของความรักที่เข้ามาในชีวิต
ถึงอย่างไร กาลครั้งนั้นฉัน ก็ยังรักเธอ แม้
รักของเราจะจบลงด้วยเหตุผลใดใด ก็ตาม
ทุกความงดงาม คุณค่าที่มี ก็จะยังคงเก็บไว้
ในใจนี้...ตลอดไป
แด่เธอผู้เป็นกำลังใจ
ณ วันนี้....วันไหนใจยังรัก
ยากยิ่งนัก..ยากหักใจ...ให้ลืมไหว
แท้เนิ่นนาน...เรื่องราวเรา..ยังฝังใจ
แนบนิ่งใน...เสมอใจ...ไม่ลืมเลือน
[radio]http://www.havefile.com/havefile/HFSoundViewer?id=2060&code=200425511548104[/radio]
Bookmarks