อยากเอ่ยบอกรักแต่ใจมิกล้า
เมื่อยามพบหน้าพาใจไหวหวั่น
เฝ้าคิดทบทวนทุกเมื่อเชื่อวัน
เฝ้าคิดเฝ้าฝันทุกวันเรื่อยมา
หากบอกเธอไปกลัวเธอไม่มอง
กลัวรักลอยล่องนั่งนองน้ำตา
ด้วยเราเป็นดินถวิลชาวฟ้า
ก็เลยมิกล้าค่าด้อยเพียงดิน
คิดอยากเอื่อนเอ่ยเปรียบเปรยให้รู้
แสนจะอดสูอยู่เป็นอาจิณ
อยากเด็ดดอกฟ้าโน้มลงมาดิน
แม้ถูกหยามหมิ่นไม่สิ้นรักเธอ
Bookmarks