~~~**...ฉันอยู่ตรงนี้...**~~~

[เจ้าซายน้อย]

สวัสดี...เราเดินสวนกันอีกแล้ว
ในใจของผมเอ่ยทักคุณ
คุณอาจจะต้องเงี่ยหูฟังดีๆนะ
ไม่เช่นนั้น คุณจะไม่ได้ยินมันหรอก
เพราะมันเป็นเสียงที่เบามาก

ในเมืองใหญ่
ผู้คนก้าวเท้าฉับๆ
นาฬิกาเป็นภาษาสากล
ที่ร้อยทุกคนไว้ในตรวนเดียวกัน
คุณก็รีบ
ผมก็รีบ
ใครไม่รีบ
หลบไป...

เดินกระทบไหล่คนแปลกหน้า
ยกมุมปากขึ้นอย่างแห้งแล้ง
นานแล้วที่ไม่ได้ยิ้มออกมาจากข้างใน
การใช้ชีวิตร่วมกันกับคนอื่นในสังคม
คงคล้ายกับการเข้าเรียนวิชาที่ไม่ชอบ
การยิ้มให้กับคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อน....อาจไม่ง่าย
แต่การต้องยิ้มให้กับคนที่รู้จัก ที่เราไม่อยากยิ้มให้
....ก็ไม่ง่ายเช่นกัน

ในวิทยุมีบทเพลงที่บรรยายถึงคนเหงาที่กำลังรอใครสักคน
ในโทรทัศน์เห็นโฆษกกำลังรายงานข่าว
ที่ไม่รู้ว่ามันจริงหรือไม่จริงกันแน่
คนที่กำลังคุยกับเราอยู่ทางอินเตอร์เน็ต
อาจจะไม่มีตัวตนก็ได้

ชนแก้วให้กับความว่างเปล่า
แค่นหัวเราะให้กับโศกนาฏกรรม
ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ยักไหล่ แล้วบอกตัวเองว่า...
มันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ

วันแล้ว วันเล่า
ปีแล้ว ปีเล่า
หล่อหลอมตัวตนให้ทนต่อสภาวะเช่นนี้
เหมือนสวมเสื้อผ้าที่ถูกออกแบบเพื่อมนุษย์อวกาศ
ยิ่งนาน ยิ่งไม่รู้สึกร้อนหนาว
ความชาชิน ทำให้ทุกอย่างดูเป็นเรื่องปรกติ

ทำไมทุกๆอย่างถึงได้ดูขัดใจไปเสียหมด
มันต้องมีใครสักคนที่ผิดแน่ๆ
ได้แต่โทษทุกคนที่ไม่เข้าใจ
โทษโลกทั้งใบ ที่เมินหน้าหนี
ไส่หูฟังไอพอด หรือไม่ก็ถือหนังสือเอาไว้
ใช้มันเป็นประตู เพื่อเปิดหนีไป
หนีไปสู่ ดินแดนที่ไม่มีใครเหลืออยู่
...นอกจากตัวเอง
ปลีกตัวออกจากผู้คนที่กำลังมีความสุข
เพราะไม่รู้วิธีที่จะสนุกสนานไปกับพวกเขา
มีความกดดันบางอย่างที่มองไม่เห็น
และควบคุมไม่ได้

เสียงของฉัน ดังเท่าคนอื่นหรือเปล่า
หรือว่าฉันเป็นเพียงคนที่เสียงเบาคนหนึ่งเท่านั้น
เขาไม่ได้ยินที่ฉันพูด
หรือเขาไม่ได้ฟังสิ่งที่ฉันพูดกันแน่
แน่ล่ะ...ทำไมเขาจะต้องฟังด้วยล่ะ
ในเมื่อฉันเองก็ยังทนฟังเขาไม่ได้เหมือนกัน

เรากำลังยืนอยู่ตรงมุมไหนของโลก
ไม่รู้....แต่ฉันหวาดหวั่นต่อความรู้สึกนี้
และกำลังยืนอยู่อย่างไม่มั่นคง
ไม่ต่อต้าน
ไม่ตอบโต้
แต่ไม่ได้แปลว่า อยากให้เป็นอย่างนี้
สาวเท้าฉับๆ ไปในทิศทางตรงกันข้าม
ต่างคนต่างสวมตัวอยู่ภายในชุดไต้เปลือกหนา
ภายในนั้นมีโลกทั้งใบ
ถ้าไม่ต้องออกไปข้างนอก
ความรู้สึกคงไม่โดนแผดเผา

สวัสดี....เราเดินสวนกันอีกแล้วนะ
ในใจของผมเอ่ยทักคุณอีกครั้ง
คุณอาจจะต้องเงี่ยหูฟังดีๆ
เพราะผมกำลังเดินผ่านคุณไป
ผ่านไปพร้อมกับคำว่า...ขอบคุณ
ผ่านไปพร้อมกับคำว่า...ขอโทษ
ผ่านไปพร้อมกับคำว่า...แล้วเจอกันไหม่
ที่ยังไม่ทันได้พูดออกไป

บทสนทนาในวันนี้
คงเป็นเพียงปราการด่านแรกของการเรียกร้อง
ในหมวดหัวข้อที่มีชื่อว่า "ฉันอยู่ตรงนี้"
และกำลังรอใครสักคนในเมืองนี้
...ได้ยิน

จิ้งหรีดในเมืองสีเทา

[ขอโทษที่คิดถึง...เด็กดื้อ]

แต่ละเวลาเราเดินไปในถนนจะได้เจอผู้คนมากมาย............
ซ้ำหน้าบ้างไม่ซ้ำหน้าบาง.......แต่ถ้าเราเดินบนเส้นทางเดิม
เส้นทางเก่าจะสิได้เจอะเจอคนเก่า ๆ ความรู้สึกที่ได้เจอกะ
ธรรมดา ...แต่ถ้าวันใด๋เราไปเดินทางอื่นแล้วกะเจอคนที่เคย
เจอมาก่อนจะรู้สึกดีใจเป็นที่สุด...

ก็เหมือนกับการได้เจอคนที่หายไปแล่วกับมาเดินเส้นทางเดิม
เรากะจะมีความรู้สึกดีใจ...เขาคนนั่นกลับมาแว้วววววว...อิอิอิ

[พล พระยาแล]

โอ้...ลึกซึ้ง เกินกว่าผู้เฒ่าอย่างเราล้วงเข้าไปถึง และเข้าใจได้ ท่ามกลางภาพที่เห็น บางทีก็เป็นแค่ภาพลวงตา รอยยิ้มและความยินดีที่อยู่ตรงหน้า ก็เป็นแค่การเสแสร้ง มิตรภาพบางทีก็อาจเป็นแค่ผลประโยชน์ การระวังตัวเอง อ่อนเอนตามเหมือนกิ่งอ้อลู่ลม จะทำให้เราอยู่รอดปลอดภัยในยุคการขาดความจริงใจเช่นนี้ครับท่าน....