เออหนอชีวิตช่างลิขิตเพียงเท่านี่
คุณความดีที่เคยสร้างฤาห่างหาย
อุทิตใจให้ทุกสิ่งยิ่งกลับกลาย
พลันสลายมิวายสิ้นโบยบินจร

ใจเอ๋ยใจไฉนเลยเป็นเช่นนี้
ช่างเต็มทีมีเพียงจิตที่หลอกหลอน
เป็นดังใจถูกจองจำให้ร้าวรอน
ฝืนทอดถอนภาพลวงห้วงอารมณ์

ทนเอ๋ยทนฝืนตื่นเสียเถิด
อย่าเตลิดรอยลึกให้ทับถม
ปลดปล่อยใจถอนจิตที่เจียรจม
ยิ่งหมักหมมยิ่งฝังแหน่นแสนทวี