ดึกสงัด....รัตติกาล....ที่ผ่านผัน
มองดวงจันทร์....ทอแสง....แรงอร่าม
ดาวระยิบ....ริบรายล้อม....พร้อมความงาม
เป็นอารามณ์....แห่งอารมณ์....ชอบชมดาว

โอ้ดวงนั้น....ดูไม่ชัด....ลมพัดโบก
ลมเริ่มโกรก....เพราะว่า....ใกล้หน้าหนาว
ยังมีไคร....ใจหนึ่งหมอง....เฝ้ามองดาว
เขาปวดร้าว....เพราะขาดคน....ที่เข้าใจ

เหม่อมองดาว....ลอยเลื่อน....เหมือนมีมตร
เมฆลอยปิด....มืดสนิท....มิดลับหาย
ฟ้าสีคล้ำ....เมื่อเมฆดำ....ลอยกล้ำกลาย
เป็นความหมาย...ว่าฝน....จะหล่นพรำ

สายฝนหล่น....ล้างน้ำตา....คราหน้าเปื้อน
เป็นเสมือน....ปลอบใจ....หายเจ็บช้ำ
ลบเลือนร้าง....รอยอดีต....ที่ผิดคำ
ไมอยากจำ....คำสัญญา....ค่าลมลวง

รัตติกาล....ผ่านพ้น....จนสว่าง
มองเห็นทาง....ก้าวเดินไป....ให้หายห่วง
ขอบคุณช้ำ....ทำให้รู้....รสลมลวง
คงไม่ทวง....โหยหา....คิดอาวรณ์

ยังมีแรง....ก้าวแข้งเดิน....ยังเพลินจิต
มีชีวิต....มีแรงใจ....ได้พักผ่อน
ลืมอดีต....แสนบ้า....อย่าอาทร
ชูสองกร....ยืนสองขา....ท้าฟ้าดิน



คืนหม่น^-^คนเหงา