ความรู้สึก... เศร้า..เหงา..ของสาวเมืองอุดร..

[สาวส่าเมืองอุดร]

หนึ่งปีกับอีกหนึ่งเดือนของการเข้ามาใช้ชีวิตในประเทศที่กว้างขวาง ระยะเวลาผ่านเดี๋ยวนี้จอยเริ่มรู้สึกชินกับสภาพแวดล้อมที่จอยอาศัยอยู่ อยู่ที่นี้แตกต่างจากบ้านเฮามากๆๆ อีกอย่างจอยอาศัยในพื้นที่ที่บ่มีอาหารไทยขายมีแน่จะเป็นอาหารจีน จอยสิลำบากมากๆๆในการปรุงอาหารแต่ก็นับว่าโชคดีของจอยที่มีน้อง(น้องเหมียว)บางครั้งยากได้ผงชูรส(ยาเสพติดที่ขาดบ่ได้ อิอิ..)พริกแกงน้องแกก็จะส่งมาให้ แต่จอยก้ต้องทนเพราะคิดว่าเฮาบ่ได้มาอยู่เพื่อกินมียังก็กินไปพอมีชีวิตดำเนินต่อไปได้ เรื่องอาหารการกินบ่ได้ขัดสนยังเด้อจ้าเพียงแต่ว่าจอยเป็นคนอีสานคักๆๆแน่ๆๆมากที่สุดแม้นอาหารอีสานบ้านเฮา คิดฮอดยามได๋ห้ามน้ำลายบ่ทันเลย จอยยอมรับเลยว่าหนึ่งปีของจอยมันมีทั้งเศร้า เหงา แล้วก็ สุข ผสมกัน จอยเดินทางจากบ้านมาแบบผู้หญิงบ้านนอกคนหนึ่ง ได้กระเป๋าหนึ่งใบกับลูกชายอีกสองคนพากันมาโดยจอยสิเป็นคนที่บ่เคยไปไกลบ้านปานได๋ส่วนมากสิเฮ้ดงานอยู่นำจังหวัดอุดรธานี เป็นส่วนมาก แต่ก็ยังว่าคนเฮาก็ต้องมีฝันสำหรับตัวจอยเคยมีความฝันแต่ฝันสลายจอยก็เลยต้องตัดสินใจมาไกลบ้านแบบนี้ แต่ก็ยังจำคำบอกกล่าวของแม่อันเป็นที่รักได้ดี"จอยเอ้ยถ้าบ่ได้ดีอย่าสิกลับมาให้คนเค้าสมน้ำหน้าเด้อลูก" คนไทยเฮานี้ก็แปลกชอบที่เหยียบคนที่ล้มให้จ่มลงกว่าเก่า จอยก็ได้แต่ท่องคำแม่บอกไว้ในใจตลอด อยู่มาได้ประมาณ 7เดือนพี่ชายก็โทรมาบอกข่าวร้ายให้จอยได้รับรู้"จอยน้องรักเฮ้ดใจดีๆๆเด้อน้อง แม่เฮาเบิดแล้วแม่เฮาไปดีแล้วน้อง"เมื่อจอยได้ยินคำนี้จอยบ่รู้สิเฮ้ดอีหยังได้แต่ฮ้องไห้อยากกลับบ้านไปกราบศพแม่อันเป็นที่รักก็บ่ได้ไปได้แต่โทรถามเอา ตอนแรกจอยตัดสินใจจะกลับซึ่งกลับเข้ามาอีกบ่ได้จอยก็บ่สนใจ แต่ก็ต้องมาหยุดความคิดแบบนั้นเอาไว้เมื่อนึกถึงคำที่แม่บอกไว้ ถ้าจอยกลับลูกจอยกะต้องกลับนำบ่ได้เรียนโรงเรียนดีๆๆแม่จอยก็ต้องตายตาบ่หลับจอยก็ต้องเป็นคนบาป จอยเลยตัดสินใจอยู่ได้แต่อธิฐานในใจขอให้แม่ไปเป็นสุขบ่ต้องห่วงลูกคนนี้ จอยมานั่งคิดเสียดายเวลาที่ผ่านมาบ่ได้ดูแลให้ดีมารู้ตัวก็ตอนที่เพิ่นจากเฮาไปแล้ว นับจากมื้อนั้นมาจอยก็เริ่มสิเฮ็ดใจได้บ้าง พอมาถึงเดือนมกราคม จอยก็ต้องมาได้รับรู้ข่าวร้ายอีก
...เมือพี่ชายจอยโทรมาบอกจอยอีกว่า"จอยน้องรัก เฮ็ดใจดีๆๆเด้อน้อง พ่อเฮาเบิดแล้ว พ่อเฮาไปดีแล้ว"ซึ้งเป็นคำเว้าที่จอยได้ยินเมื่อบ่โดนนี้เอง รอบนี้จอยยอมรับเลยว่าแม้นใจสิขาด มันเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่มากๆๆเลยคนที่จอยฮักมาจากจอยไปโดยที่จอยบ่ได้เห็นร่างกายของเพิ่น แล้วกะห่างกันบ่โดน สิกลับก็บ่ได้อีกได้แต่ถามอีกตามเคย จอยอยากให้เพิ่นทั้งสองรอเบิ่งความสำเร็จของลูกสาวคนนี้ แต่ก็อย่างว่าบ่มีไผ๋ฟืนชะตาได้ แต่จอยก็ดีใจที่เฮ้ดให้ พ่อแม่ มีความสุขในช่วงปั้นปลายชีวิตของเพิ่น
....นับจากช่วงนั้นจอยมานั่งไห้เฮ้ดใจอยู่โดนเติบ นั่งหันหน้าไปทางเมืองไทยแล้วกะไห้หล่ะพี่น้อง ฟังเพลงแน่กะไห้อีก ..... แต่ก็ดีอีกแล้วน้องเหมียวก็โทรมาบอกให้มาเป็นสมาชิกบ้านมหาของเฮาใหม่ๆๆจอยบ่รู้จักอีหยังเลย มีแต่น้องเหมียวสอนเกี่ยวกับการเล่นคอมพิวเตอร์ หลังจากที่จอยรู้จักได้บ่โดนจอยก็รู้สึกว่าจอยบ่เหงาจอยมีคนเว้าคนคุยนำ แต่เพื่อนพี่อาจจะสงสัยว่ามายามได๋คือเห็นจอยออนไลน์ อยู่ในห้องแชตตลอดแท้ จริงๆๆแล้ว สาวเมืองอุดร มีเวียกเฮ้ดอยู่เด้อพี่น้อง เพียงแต่ว่ามีเวลาว่างหลายซือๆๆจ้า อยู่บ้านเป็นส่วนมาก เดี๋ยวนี้จอยบ่เหงาแล้ว การได้รู้จัก เวป์บ้านมหา เฮ้ดให้จอยมีความสุขที่อยู่อเมริกา ขึ้นเยอะเลย โอ้ย...ขอจบก่อนเถาะบ่เคยเขียนจักเทื่อเห็นเพิ่นพากันเขียน ..สาวเมืองอุดรเลยอยากมีบ้าง...อิอิอิ...::)::)