...กว่าหัวใจจะแกร่งกล้า
ทนอยู่ได้กับกาลเวลาที่หม่นไหม้
กว่าน้ำตาจะแห้งเหือดหายไป
กว่าหัวใจจะรับไหวที่ราญรอน
...กว่าโลกนี้จะกลับเป็นสีขาว
กว่าความเศร้าจะเป็นเพียงเงาของวันก่อน
กว่าที่ความเจ็บปวดจะแคลนคลอน
กว่าที่ความร้าวรอน..ไม่ย้อนคืน
...ตะวันจะต้องตกอีกกี่ครั้ง
แสงอาทิตย์ดับเมื่อไหร่...ไม่รินรื้น
กว่าความสดใสจะปรากฏยามค่ำคืน
อีกกี่ความฝัน อีกกี่ตื่น...ถึงงดงาม
(วันนี้ที่เธอไกล ฉันทำใด้เพียงร้องให้ลำพัง)
Bookmarks