ใครเคยมีความทรงจำกับภาพนี้บ้าง

[ศรีสะท้าน]

เสียดายเด้ชายน้อย อ้ายเกิดบ่ทัน สมัยอ้ายได้อ่านแต่ "เจ้าเป้าพออายุได้เก้าปี บิดาก็เสียตา ฯ กับ ตาคำทำนา ฯ แล้วกะมาบทอาขยาน เห็นกวางย่างเยื้องชำเลืองเดิน ฯ " อิ อิ อิ

[ไม่สวยแต่เร้าใจ]

อ้ายทิดศรีเจ้าเกิดก่อนมานี หรือเจ้าเกิดลุนมานี

[ศรีสะท้าน]

ฮ่วยย มาซ่างถามแนวนี้แท้ หมกรวก อ้ายบ่ได้เกิดลุนมานีดอก แต่มานีเกิดทีหลังอ้าย ตอนมานีเกิดอ้ายเรียน มศ.๒ แล้ว เหอ ๆ ๆ

[ไม่สวยแต่เร้าใจ]

ป้าด เจ้าเกิดทันสมัย มศ.2 ติ้ เว่าให้ฟังแหน่อ้าย ข้อยเกิดบ่ทัน บรรยากาศเป็นเช่นไร

[ศรีสะท้าน]

เอ๋าแน้..ส่ออีกหล่ะ เว้าแต่ ป.๑โลดซะซั้น ป.๑ ครูเพิ่นให้ใช้กระดานชนวนเขียนกับดินสอขี้แฮ้ง ยามลึบ(ลบ)กะเอานิ้วโป้แตะน้ำลายถูเอา อิ อิ แต่อ้ายโชคดี พ่อบ่ให้ใช้กระดานหิน เพิ่นซื้อสมุดหัว(เล่ม)ละสลึงให้เขียนแทน นั่งกับพื้นเรียนหนังสือ มีโต๊ะเตี้ยๆให้รองเขียน เว้ามาต่างกันหลายกับปัจจุบัน

[เจ้าซายน้อย]

พู่นน่ะ....ผุเถ่าเพิ่นระลึกซาติ
::)::)::)::)::)

[ศรีสะท้าน]

กะซ่าง เอาแต่ผู้ใด๋สิว่าจั่งใด๋ อิ อิ อิ ..เว้าต่อ พอฮอดวิชาศิลปะครูกะสิบอก "ไปหาดินโพน(ดินปลวก)มาผู้ละก้อนเอามาปั้นรูปผลไม้ ปั้นมาผู้ละอัน ยกเว้นรูปหมากโม หมากกอก หมากเขือ ซุมแนวกลมๆ พะนะ"

[ไม่สวยแต่เร้าใจ]

บ่เคยเห็นกระดานชนวนของจริงจักเทือ คือกันบ่กับกระดานดำ ใช้ชอร์กเขียนได้บ่อ้าย

[pang2406]

เอ๋าแน้..ส่ออีกหล่ะ เว้าแต่ ป.๑โลดซะซั้น ป.๑ ครูเพิ่นให้ใช้กระดานชนวนเขียนกับดินสอขี้แฮ้ง ยามลึบ(ลบ)กะเอานิ้วโป้แตะน้ำลายถูเอา อิ อิ แต่อ้ายโชคดี พ่อบ่ให้ใช้กระดานหิน เพิ่นซื้อสมุดหัว(เล่ม)ละสลึงให้เขียนแทน นั่งกับพื้นเรียนหนังสือ มีโต๊ะเตี้ยๆให้รองเขียน เว้ามาต่างกันหลายกับปัจจุบัน

ผมเข้าป.1 ปี2529 รุ่นอ้ายผมที่เรียนป.6 ปี2529 ตอนเพิ่นเรียน ป.1 เมื่อ5ปีก่อน

ยังได้ใช้กระดานชนวนเขียนกับดินสอขี้แฮ้งเลย เป็นรุ่นสุดท้าย พอเพิ่นขึ้นป.2ก็เลิกมาใช้

เป็นสมุดแทนจนปัจจุบัน พอดีเข้ามาเจอเรื่องนี้ก็ขอตอบระลึกความหลังนำกันเนอะครับ

::)

[ฝนหลวง]

วันหนึ่งม้าแก่.......................นอนแผ่ชูคอ
เด็กสิบคนรอ........................ขอขี่ทุกวัน
บ้างว่าแก่ไป.........................จะไม่ขี่มัน
เก้าคนพากัน........................กลับบ้านพอใจ
มีเด็กหนึ่งคน.......................ซนจะขี่ม้า
เอาไม้ตีขา...........................ให้พาวิ่งไป
ม้าลุกเด็กแย่........................ล้มแผ่ลงไป
ม้าวิ่งไม่ได้...........................ล้มทับเด็กซน...

ทันอยู่ครับทันอยู่...
มานี ชูใจ มานะ สมคิด วีระ จันทร ปิติ เพชร
เจ้าจ๋อ(ลิง) ดวงแก้ว เจ้าโต(หมา) สีเทา(แมว)
ครูไพริน ครูกมล เกษตรอำเภอทวีป เจ้านิล(ม้า)

-มานี เผ่ารักไทย
-ปิติ พิทักษ์ถิ่น "ปิติ" เคยถูกสลากออมสินเป็นเงินจำนวน 1 หมื่นบาท
ซึ่งเงินส่วนนี้เขาได้นำไปซื้อลูกม้าตัวใหม่และตั้งชื่อให้ว่า "เจ้านิล"
ซึ่งทดแทน"เจ้าแก่"(ม้าตัวเก่า)ที่ตายไป
-วีระ ประสงค์สุข
-ดวงแก้ว ใจหวัง
-ชูใจ เลิศล้ำ

"เจ้าจ๋อ" ลิงของวีระเป็นลิงแสม ชอบถอนขนลูกไก่ และยังเกลียดกลิ่นกะปิ
วีระจัดเป็นเด็กที่ค่อนข้างอาภัพ
พ่อของเขาเป็นทหารและตายในสนามรบตั้งแต่วีระยังอยู่ในท้อง
ส่วนแม่ของเขาก็ตรอมใจตายตามพ่อเขาไปหลังจากที่คลอดวีระได้ 15 วัน
ชีวิตทั้งหมดของวีระจึงอยู่กับลุงตั้งแต่เกิด

"เพชร" มีบ้านเกิดอยู่ที่จังหวัดอุบลราชธานี ส่วนบ้านเกิดของ "ดวงแก้ว"
อยู่ที่จังหวัดสุพรรณบุรี

บทบาทของ "จันทร" ที่คนส่วนใหญ่จำได้คือ เด็กหญิงที่มีขาพิการ
แต่มีใครทราบบ้างว่า ในตอนท้ายของเรื่อง
เธอได้รับคัดเลือกให้ร้องเพลง "ความฝันอันสูงสุด"
และยังอ่านทำนองเสนาะเฉพาะพระพักตร์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
จนได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้า
ให้แพทย์หลวงรับตัวไปรับการผ่าตัดขาที่กรุงเทพฯ จนหายเป็นปกติ

"ชูใจ" อยู่กับย่าและอามาตั้งแต่เล็ก
โดยที่เธอไม่รู้รายละเอียดใดๆเกี่ยวกับพ่อและแม่แท้ๆของเธอเลย
ความจริงก็คือ พ่อของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ชูใจอายุ 1 ขวบ
ส่วนแม่ก็อาศัยอยู่ต่างประเทศ ในตอนท้ายของแบบเรียน
แม่ของชูใจบินกลับมารับให้ชูใจไปอยู่ด้วยกัน
แต่ชูใจเลือกที่จะอยู่กับย่าซึ่งเลี้ยงตนมาตลอดตั้งเด็ก

นอกจากเรื่องที่ "เจ้าแก่" ตายจะเป็นตอนที่เรียกน้ำตาของเด็กๆแล้ว
ยังมีตอนหนึ่งซึ่งเศร้าไม่แพ้กัน นั่นคือ "แม่จ๋า"
เป็นตอนที่แม่ของ "เพชร"
ตายเพราะถูกงูกัด ขณะไปเก็บหน่อไม้

"มานะ" เป็นเด็กเรียนดี
และเป็นคนเดียวในเรื่องที่ได้ไปเรียนต่อระดับมัธยมศึกษาที่กรุงเทพฯ 8)

"มานี" ตอนที่เรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
ได้รับคัดเลือกให้เป็นรองประธานนักเรียนของโรงเรียน


ขอบคุณป๋าเกิ้ล และความเป็นเด็ก
ขอบขุณ มานี มานะ และผองเพื่อน

ป้าด..ด.. นี่หล่ะแฟนตัวจริง