ฝังใจไม่รู้ลืม

คิดถึงวันเก่าเก่าแห่งเราสอง
ฟ้าสีทองสาดแสงแสนสดใส
ช่างแสนสุขสุขบางแสนยังฝังใจ
เคยชิดใกล้เคียงคู่กันฉันและเธอ
คิดถึงรอยยิ้มที่หวานบนใบหน้า
เคยสบตาแววหวานจนพลั้งเผลอ
จากวันนั้นถึงวันนี้ไม่ลืมเธอ
ยังคิดถึงอยู่เสมอแม้ห่างไกล

เธอเห็นเส้นแบ่งเขตท้องฟ้ากับทะเลบ้างไหม
เวลาที่พระอาทิตย์สาดแสงสีทอง
แทบจะมองไม่เห็นเลยว่าท้องฟ้ากับทะเลอยู่กันคนละส่วน
ฉันว่าคงไม่แตกต่างกันเลยกับเราสองคน
แม้เราจะรักกันสักเพียงใดแต่ยังมีเส้นกลั้นกลางระหว่างเราอยู่
ประดุจท้องฟ้ากับทะเล ฉันใดก็ฉันนั้น