โดนแล้วที่เจ้าเงียบ..หาย
คือลืมไผที่ท่าอยู่ทางพี้
จากมื้อเป็นเดือนแล้วก็เลื่อนไป..เป็นปี
ปล่อยให้คนท่าอยู่ม่องนี้มีแต่..น้ำตา
โดดเดี่ยวเดียวดายคล้ายว่า..เหงา
มีเสียงเศร้าจากหัวใจคอย..ถามหา
ว่ามื้อใดคนของใจสิกลับมา
บ่มีคำตอบสักครานอกจากน้ำตาที่ใหลริน
Bookmarks