เมื่อไม่นานนมานี้.....มีครอบครัวนึง..รักกันมาก..ครอบครัวนี้มีลูกชายเล็ก ๆ 2 คน..ภรรยาสุดที่รักเกิดล้มป่วยมาเกือบอาทิตย์..สามีก็เกิดอาการหงุดหงิด...ก็ของเคยกินก็ไม่ได้กิน..ชีวิตมันขาดไม่ได้..ก็ไม่รู้จะทำยังไง...หาวิธี สารพัดที่จะหลอกไอ้ตัวเล็กให้หลับ..ยังไง ยังไง 2 ตัวก็ไม่ยอมหลับ..สามีก็มองหน้า..ฝ่ายภรรยาก็ต้องการ...
ดึกคืนหนึ่ง...คิดว่าลูกหลับ...ผู้เป็นพ่อก็ลุกขึ้น...ไม่กล้าทำเสียงดัง..เพราะกลัวลูกจะรู้...สามีก็ค่อยๆคลาน...ค่อยค่อยคลาน....ภรรยาก็ว่า..ฮึม..คืนนี้ฉันหายป่วยแน่.....
สามีก็ค่อยคลาน...ค่อยค่อยคลาน....จะถึงภรรยาแล้ว..เมียเห็นก็บอกผัวว่า..ลูก ๆ..ฝ่ายผัวหันหลังกลับไป...อ้าวลูก 2 คนกำลังคลานตามพ่อมา.....หมดปัญญา..ส่ายหน้าแล้วว่า...มะลูกคลานตามพ่อมา.....โค่งลูกโค่ง....... โค่งลูกโค่ง .............โค่งลูกโค่ง ...นอนซะนเน๊าะถึงหม่องนอนแล้ว..อย่าคลานตามพ่อเถาะ...
ในที่สุดตัวเล็ก 2 ตัวก็หลับ......ฝ่ายผัวก็ขึ้นไปนอนกับภรรยาอย่างเมามัน..
ลูกคนโต...ลุกชะโงกหน้าโผ่โว่ดูพ่อกับแม่...พ่อก็เขกหัวลูกดังโป๊ก.....
ลูกคนเล็กก็พูดว่า..."อดซะว่าเถาะอีพอ..มันบังข่อย...ข่อยเห็นบ่คัก..."
.
Bookmarks