จำจนตายบ่มีลบมีเลือน
เป็นเหมือนรอยทางดินที่มันถูกไถ
นานสักเพียงใด นานสักเท่าใด
ก็ยังมีแผลเป็นฝากเอาไว้
จำจนตายคนที่ฮักลวงลวง
ใจทั้งดวงโดนทำให้มีรอยแผล
อยากลืมแต่บ่ลบเลือน
ก็บ่ฮู้ว่าน้ำตาจะหมดตอนไหน..................................
เพราะความจำนิละน้ำเอ๋ย...ทำให้คนเราต้องยอมเจ็บยุถึงทุกวันนี้
แม๋สิมีใครมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตเรา..กะบ่ยอมเปิดใจ..เปิดตามองไผ๋
....เพราะจำ..จำเรื่องราวที่ผ่าน....จำจนตายกะยังบ่เคยลืมเธอคนที่เคยรัก
Bookmarks