อาทิตย์ลับกับจันทร์ลา

[ฝนหลวง]

โอ้ว่าเรา ร้าวราน ปานอกแยก
ใจจะแตก แหลกลับ จะดับดิ้น
กลั่นและกรอง อักษรา น้ำตาริน
ก็ผันผิน มารินรส พจนา
อาทิตย์ลับ ลาล่วง ดวงใจเหงา
วิหกเจ้า หวลคืนรัง เจ้าปํกษา
วิเวกแว่ว วะวังเวง ก็ผ่านมา
ใจของข้า จะคืนใคร ให้ช้ำทรวง
เห็นเงาคุ่ม ของโศกแซม ระกำต้น
เหมือนใจตน แซมโศก มาเหนี่ยวหน่วง
โศกไม่พอ ยังระกำ มาทำลวง
อกจะร่วง ราวอาทิตย์ ที่ลับลา
พอจันทร์ผ่อง ส่องแสง มาแทงจิต
ให้หวลคิด อดีตครวญ ไห้หวลหา
พอเมฆทับ ดับจันทร์ มืดมิดตา
อดีตหวาน ก็ลาลับ ดับตามกัน

[sompoi]

แลนภา เวิ้งกลางฟ้า น่าฉงน
ไกลห่างจน ใจหล่นหาย อิกปลายฟ้า
แม้นปราศจาก ซึ่งสายใย แห่งพันธนา
พื้นแผ่นฟ้า ก็เป็นเช่น เศษจักรวาล

ความว่างเปล่า ที่สอนเรา เข้าใจเสมอ
มีเจอะเจอ มีพลัดพราก ตราบอวสาน
จันทร์ปรากฏ อาทิตย์ลด ล่วงเลยกาล
พบเพื่อจาก พรากวันวาร นานล่วงลืม

[radio]http://sompoi55.googlepages.com/tawan.mp3[/radio]

[ติ๋ม เปอร์โย]

อาทิตย์ลับ กับจันทร์ลา ลับขอบฟ้า
ยังมีวัน ได้กลับมา ส่องแสงใหม่
แต่รักฉัน ถูกเธอลบ ออกจากใจ
ไม่เหลือซึ่ง เยื่อใย ให้กลับมา

หนึ่งชีวิต กับหนึ่งใจ เมื่อไร้รัก
จนไม่อยาก ทนดู อยู่สู้หน้า
พยายาม ทำดีแล้ว ที่ผ่านมา
แต่กับได้ น้ำตา มาตอบแทน