เรามันน้อย....บุญวาสนา
ไม่มีปัญญาจะไปแข่งขัน
เขาชนะ ชนะขาดลอย อย่างนั้น
จะให้เธอหันมองเราได้ไง
เรา....มันแค่หิ่งห้อย
น้อยแสงหมดแรงสู้ไหว
เขา...เป็นดั่งตะวันบนฟ้าไกล
ที่เธอมั่นใจ..ให้เขาเป็นคนสำคัญ
รู้ทั้งรู้...ว่าสู้ไม่ไหว
แต่ภายใจใจ...ก็ยังแอบฝัน
วันที่ฟ้า...ไร้แสงแห่งดวงตะวัน
เธออาจจะหันมามองฉันบ้าง
วันที่ฟ้า..ไร้แสงแห่งดวงตะวัน
หิ่งห้อยอย่างฉัน...คงมีความหมาย
Bookmarks