แล้วแต่...ฟ้า ลม น้ำฝน ไฟ ดิน.....จะเห็นใจ
โดยหมาน้อย....
..............แล้วแต่ฟ้าจะเห็นใจ
ว่านานเพียงไหนหนอ...ที่ใฝ่รัก
จะรอฟ้าใส่ใจ..ให้ทอถัก
จะให้รัก..พันผูก........ดวงกมล
...............แล้วแต่ฟ้า..จะเข้าใจ
แม้นานไป...ที่หัวใจกี่สับสน
เฝ้าแบกรับเอา...ความทุกข์ และ ท้อทน
แม้เจ็บจน...เกินสะท้านใจเลยเชียว....
..............แล้วแต่ฟ้า...จะเชื่อใจ
มีหรือไม่?....ที่จะยอม..ไม่ได้อีกเพียงเสี้ยว
ที่ทนมาก็รับรู้.....เพียงเราคนเดียว
หรือ....ไม่เกี่ยวเสน่ห์ใด?เพราะใครกัน
..............แล้วแต่ฟ้าจะมีใจ
กี่ล้านคืนที่ฝืนไปด้วยใฝ่ฝัน
กี่หลับตื่น...ยืนนั่งนิ่งจักกี่วัน
ฟ้าเท่านั้นที่รับรู้..อยู่รับฟัง
..............แล้วแต่ลมจะโถมให้
พัดพาใจในรักหนักหน่วงหวัง
พัดเอาความเข้าใจ....หลั่งประดัง
พัดโถมถั่ง...รักรอ..ขอเมตตา
...............แล้วแต่ลมจะช่วยพัดโบก
ลมช่วยโกรก...โยกใจเธอให้หันหา
ความรู้สึก...ของใครสักครั้งครา
อย่าเย็นชา....ใจเอ๋ย..วอนลมวน
................แล้วแต่ลมจะพรมเป่า...
หวังลมเร้าเป่าเสก..ใจเธอให้สักหน
หวังลมช่วยคนป่วยใจให้สักคน
หวังลมบนช่วยด้วย...คนใจตรม
.................แล้วแต่ลมจะสงสาร
ใจป่วยนานการที่สั่งสม
หวังต้องการสานใจเพียงขอลม
ช่วยเป่าพรม...ปมรัก..สักครั้งที
...................................................
...............แล้วแต่น้ำฝนจะสนใจ
ว่า..จะช่วยไหม?โปรยปรายในครานี้
ให้คนรอเปียกปอนก่อนสิ้นชีวี
ให้คนดีเห็นค่า ความรักแท้
.................แล้วแต่น้ำฝนจะปลอบใจ
ช่วยอย่างไร...ให้ใจฉันนั้นแน่วแน่
ให้คนหมดสิ้นกำลังใจแค่ฝนแคร์
ปลอบดวงแด...มอบไออุ่น..เป็นทุนพอ
................แล้วแต่น้ำฝนจะยินยอม
กับความพร้อมที่ใจใฝ่ฝันขอ
ถ้า...น้ำฝนให้..ใจดวงน้อยขอตั้งรอ
ประสงค์ก่อต่อสายใยให้พักพิง
................แล้วแต่น้ำฝน..จะกระหน่ำ
จะตอกย้ำเติมซ้ำคำกล่าวอิง
จะโกรธโทษน้ำฝนเพราะความจริง
คำกล่าวยิ่งสิ่งขอน้ำฝน...เธอจนใจ..
......................................................
................แล้วแต่ไฟจะให้เชื้อ...คอยอุ่นรัก
เริงสุมศักยภาพมิมอดไหม้
ให้โอบกอด..แห่งประกายแรงแห่งไฟ
ให้โหมไหม้....เผาใจเหมือนไหม้ฟืน..
................แล้วแต่ไฟจะให้เชื้อ..อุ่นคลายหนาว
มอบแด่ใจแสนร้าว.....ด้วยใจมิใช่ฝืน
ความจริงใจที่เปลวไฟให้หยิบยื่น
ไม่ขอส่งคืน...ที่ไฟให้ฉันมา.....
.................แล้วแต่ไฟจะเสริมแสงแรงแห่ไฟ
โหมเผาไหม้..ใจแหล่งอุปมา
โชติช่วงลุกเผากายไหม้กายา
โมทนาพร้อมเป็นธุลีจุณ
..................แล้วแต่ไฟ....จะปราณี
ไม่ขอหนีเพลิงไฟที่ไหม้ดุ้น
สร่างสุดเพริศเกิดสุขใจเราขอบคุณ
พร้อมไออุ่นจากไฟ...แม้ไกลลา....................................................
...............ฟ้า...ลมฝนไฟฝากยลใจจนหมดสิ้น
เหลือเพียงดินที่ใจถวิลหา
อยากฝากใจในร่างด้วยศรัทธา
ดินกรุณาหาที่หลบกลบใจฝัง
..............แล้วแต่ดินจะยินยอม
ยินดีพร้อมอย่างใจที่ฉันหวัง
ที่ว่างเปล่า..มีไหม?ไร้จับจองยัง
ที่อาศัยนั่งอาศัยนอน...ตลอดกาล
................แล้วแต่ดิน...จะแบ่งปัน
ช่วยจัดสรรที่อยู่ชั่วกาลนาน
แล้วกลบดินสิ้นสุดอวสาน
รักเมื่อวานตำนานสิ้น....ม้วยชีวี
..................แล้วแต่ดินจะอวยพร้อม
จะยินยอมให้ไหมหนอใจดวงนี้
ขอปะปนกลายกับดินด้วยอินทรีย์
เป็นธุลีฝุยผงลงเป็นจุณ
Bookmarks