ตั้งแต่ปาง เก่าพู้น อิสานเฮา รักษาถิ่น
รักษาดิน ใหญ่กว้าง ให้สุขล้น ลื่นทวี
จวบจนถึง หว่างนี้ วิถีใหม่ ไทยคงเห็น
สุขหรือเวร เวียนเถิง กันละนอ คราวนี้
บ่ แม่น ติ แถลงเว้า ชาวเฮา ให้ซอมเบิ่ง
มองให้เถิง แก่นเค้า สังคมฮ้าง ต่างหลัง
มันหากเปลี่ยน จากครั้ง คองปู่ เคยสอน
คนได้จร หนีลับ ปล่อยคอง โบราณเค้า
เขาบ่เอา มาใช้ เป็นแนว ประคองย่าง
ใจคอยคิด แต่สิม้าง วางถิ่ม บ่ ให้เหลือ
คนอีสาน พงษ์พันธ์เชื้อ เหลือใจหลาย สังคมเน่า
ทำให้ข่อย และเจ้า เสียดายเค้า ถิ่น อีสาน.......

อีก บ่ โดน คนสิได้ เดินหนีไป จนไกลห่าง
เดินเกินคอง พ่อแม่สร้าง ถึ่มคองเค้า แต่เก่าหลัง
ลืมแล้ว บ่ ตั้งแต่ครั้ง ปู้ย่า เพิ่นเคยสอน
ก่อนสินอน ตาหลับ ย่ายาย เตือนย้ำ
ย่างตามธรรม เด้อหล่า อย่าปะไป เป็นอื่น
ให้คึดคืน สุ่ครั้ง ตายายเฒ่า เพิ่นสอน
ฮักษาคอง เก่าไว้ อย่าปะหนี บ่ เห็นค่า
มาฮักษา ฮีตบ้าน อีสานเจ้า จังเจริญ
อย่าสุเพลิน เทคโนโลยี่ ลืมความดี ครั้งเก่าเก่า
หันมาเบิ่ง คองพระพุทธเจ้า เอาไว้หากแม่นดี
บ่แม่นเว้าจู้จี้ ลวงหลอก ความเห็น
เวรและกรรม มันมี มันหกคอง คอยเจ้า
อย่าลืม คองคนเฒ่า ปะหนี ถิ่มปล่อย
ต่อไปลูกและหลาน ผู้น้อย สิบ่เห็นส้น ศาสนา....ซั่นเด้

คนหนองแส เวียงกาหลง