อะไรอะไรมันก็ไม่แน่ อย่าดีใจ อย่าเสียใจ

[ขอโทษที่คิดถึง...เด็กดื้อ]

อะไรอะไรมันก็ไม่แน่ อย่าดีใจ อย่าเสียใจ

โดย

พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก

มีนิทานของชาวจีนเรื่องเล่าว่า

สามีภรรยาคู่หนึ่ง อาศัยอยู่ในชนบทกับท่านผู้เฒ่าท่านหนึ่ง และมีม้าฉลาดแสนรู้อีกตัวหนึ่ง ทั้งสองสามีภรรยารักม้าตัวนี้มาก วันหนึ่งม้าหนีไป ทั้งสามีภรรยาเสียใจมากท่านผู้เฒ่าก็ได้ปลอบใจว่า “อย่าเสียใจเลย เพราะชีวิตนี้ไม่แน่”

วันเวลาผ่านไปหลายวันม้าตัวนั้นก็กลับมาที่บ้าน แต่คราวนี้ได้พาแฟนมาด้วยเป็นม้าป่าอีกตัวหนึ่ง สามีภรรยาต่างก็ดีใจมาก แต่ท่านผู้เฒ่าก็บอกว่า “อย่าเพิ่งดีใจ เพราะชีวิตนี้ไม่แน่"


ต่อมาวันหนึ่ง สามีพาม้าตัวใหม่มาหัดขี่เล่นไปรอบ ๆ บ้านม้ายังไม่เชื่องดี จึงยังไม่สามารถบังคับได้ดังใจ ม้าพาวิ่งลอดเข้าไปใต้ถุนบ้านตัวเขาชนกระแทรกเข้ากับตัวบ้านอย่าแรง ตกลงมาพิการแขนขาหัก ทั้งสามีและภรรยาต่างก็เสียใจกับเหตุการณ์นี้มาก ท่านผู้เฒ่าก็ปลอบว่า “อย่าเสียใจเลย เพราะชีวิตนี้ไม่แน่”


ต่อมาเกิดสงครามขึ้น ชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านถูกทางราชการเกณฑ์ไปเป็นทหารทุกคน สามีได้รับการยกเว้นเนื่องจากเป็นคนพิการ การสู้รบเป็นไปอย่างรุนแรงทำให้ทหารตายเกือบหมด สามีภรรยาก็ดีใจที่ตัวเองไม่ต้องไปเสียชีวิตในการสงครามครั้งนี้


นิทานเรื่องนี้สอนเราว่าบางครั้งเราอาจเกิดความรู้สึกว่าเราได้สูญเสียมากมาย เราเสียเปรียบ น่าเสียใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว เราอาจจะเห็นว่าสิ่งเหล่านี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่น่าเสียใจอะไรมาก อาจจะกลับกลายเป็นสิ่งที่ดีก็ได้ บางสิ่งบางอย่างที่เรารู้สึกว่าดี แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว สิ่งเหล่านี้ก็อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีก็ได้ มันก็กลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น เป็นอนิจจัง ไม่แน่นอนจริง ๆ เราจึงควรทำความเข้าใจกับเรื่องของ “ความไม่แน่” และรู้จัก “ปล่อยวาง”

*********************