ผมเป็นเอดส์ระยะสุดท้าย
เขียนโดย (หมาน้อย เฌอเชลง)
ดึกสงัด...ผมนั่งร้องไห้..ประหนึ่งใจจะขาดรอนๆ คงจะเป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่สามารถจดจำได้....
รู้แต่เพียงว่า...น้ำตาที่ไหลหยาดหยด หยดแล้วหยดเล่า อนิจจังความทุกขเวทนา
เหมือนกับว่า มีใครเอาภูเขาเลากาที่หนักอึ้งมาวางทับที่หน้าอก ขณะนั้นหายใจแทบไม่ออก
ใจสับสน มืดไปทั้งแปดด้าน คิดอะไรไม่ออก หยิบใบผลการตรวจเลือดออกมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า
hiv hiv hiv ช่างกึกก้องในสมองที่สับสนวุ่นวาย
คำถามต่างๆนาๆยิงเข้ารุมในหัวสมอง
- จะตายแล้วใช่ไหม ?
- จะตายเพราะโรคร้ายแล้วหรือนี่เรา ?- คนเขารู้เขาจะรับเราไหม ?- ความละอายเกิดขึ้นมาทันที ?
- เราผิดแล้วใช่ไหม สมควรตายแล้วใช่ไหม ?- มียาไหมที่จะรักษาให้หายขาด เพื่อพ้นความตาย?
- เราคงต้องตาย ตาย ตาย สถานเดียว ?และแล้วก็ปล่อยโฮ อย่างไม่อายใคร....ที่ได้ยิน
แต่แล้ว เหมือนกับว่ามีวัตถุหนักอะไรสักอย่างมากระทบที่ใบหน้า ดังเปรี้ยง ทำให้รู้สึกว่าใบหน้าผมสั่น หวั่นไหวไปกับแรงที่มาสัมผัส....
แล้วมีเสียงพูดไล่หลังมากับเสียงนั้น....อืม รำคาญ นั่งละเมอเป็นเรื่องเป็นราวอยู่ได้คนจะหลับจะนอน...
สิ้นเสียงนั้น ผมก็รู้สึกตัวทันทีทันใด พร้อมกับเอามือลูบแก้มที่โดนแรงตบของเพื่อนอย่างจังเบอ
อ้ายหย๋าเราฝันไปหรือนี่...โดนตบฟรีเพราะฝัน...อิอิ หงะ
***************************** ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑*****************************
อ้างข้อความนี้
Bookmarks