ตึ๊ดดดดๆๆๆๆ เสียงมือถือดังในกระเป๋า หนุ่มใด๋โทรมาน้อ จ๊ากกกก เบอร์อ้ายพล
เสียอ้ายพลดังมาทางลำโพงมือถือ

อ้ายพล : ดีเจปุ้ยเช๊คเอาท์วันที่ 1 บ่ ครับ...........
ปุ้ย : ค๊าอ้ายพล ตอนนี้ปุ้ยอยู่เทิงแท็กซี่แล่วค๊า.....
อ้ายพล : คือว่า....เด็กน้อยอยากเห็นดีเจปุ้ยนั่นหนา มื่อนี่หยุดงาน
ปุ้ย : ได้ค๊าอ้าย ให่ปุ้ยเช็คอินก่อนเด้อ อีก 1 ชั่วโมงพ้อกั่น

อีกไม่กี่นาทีปุ้ยก็มาถึงโรงแรมฯ ป๊าดดด นี่เหรอโรงแรมห้าดาวติดต่อเคาท์เตอร์
ยื่นเอกสารที่ปุ้ยจองทางเนททำงานกันเร็วมากคีย์ข้อมูลไม่ถึง 5 นาที
นี่ค่ะกุญแจห้องนะค๊า ห้องเลข 1044 เราก็เดินมาที่ลิฟท์ หนุ่มยกกระเป๋า
ก็ขึ้นลิฟท์อีกหนึ่งตัว ถึงหน้าห้องก็ไขกุญแจเข้าห้องทันที อ้อ จ่ายทริปก่อน อิ อิ
ง๊ากกกกกก ทำไมห้องเก่าจัง ผ้าคลุมก็เก่าแถมดำอีกต่างหาก เออไม่เป็นไร
ไปหาอ้ายพลดีกว่า จ้างรถโรงแรมไปส่งดีกว่านั่งแท็กซี่ไม่ทันใจอยากเจออ้ายเร็วๆ
ประมาณ 15 นาที ก็ถึงหน้ากรมยุทธทหารฯ โอ๊ว มาย ก๊อด หนุ่มหล่อใส่เครื่องแบบ
ยืนเท่ห์รออยู่หน้าตึก หวัดดีค๊าอ้ายพล ยกมือไหว้ก่อนตามธรรมดามารยาทนางสาวไทย
สุดสวยแห่งบ้านมหา ครั้งแรกเปิดประตูห้องเข้าห้องเด็กน้อยโผล่หน้าออกมาจาก
ห้องน้ำ ซึ่งช่วงนั้นเธอกำลังซักผ้าอยู่ เห็นเธอยืนตกตลึงอยู่พักหนึ่งหญิงปุ้ยไม่สนใจ
กระโดดกอดทันที 5555 (ขอเขียนคร่าวๆนะค่ะ ความประทับใจจะเขียนอีกครั้ง)

หลังจากเราทานอาหารเที่ยงกันแล้ว คุยกันไป เล่นเนทกันไป ประมาณเกือบห้าโมงก็
พากันไปกินหมูกะทะ สนุกมากๆนั่งอำกันอยู่พักใหญ่ เสียงหัวเราะดังมากไม่รู้โต๊ะข้างๆ
เขาจะขิวหรือเปล่า ได้เวลาสามทุ่มสาวๆก็พอตัวพากันกลับบ้าน ปล่อยให้หนุ่มๆ
เมาท์กันไป

เราก็นั่งแท็กซี่ โดยเฒ่าพาโลเป็นคนเรียกแท็กซี่ให้นั่ง คึ คึ หล่อและสุภาพ
ตามประสาหนุ่มทหาร ก่อนลงยังนั่งกำชับแท็กซี่ให้ไปส่งที่โรงแรมน่ะ (สงสัยกลัว
แท็กซี่ปล้ำม๊างงงง 55+) พอถึงห้องก็ทำภาระกิจตามประสาผู้หญิง ยืนมองเตียง
พักนึง ทำไมผ้าคลุม+ผ้าห่มเก่าจังว่ะ ลงตัวเอนที่นอน ง๊ากกกกก ทำไมที่นอนมัน
นูนๆ ตะปุ่มตะป่ำ เวลาเคลื่อนตัวมีเสียงอี๊ดๆๆๆ ขยับตัวหามุมดีๆก่อนจะได้นอนสบาย
เด้งดึ๋ง จ๊ากกก ตัวอะไรไต่ว่ะ เปิดผ้าห่มดูไม่เห็นมีอะไรนี่ (ช่วงนั้นประมาณ 5 ทุ่มกว่าๆ)
ลุงขึ้นนั่งมองรอบๆที่นอนอีกครั้งเผื่อมันไต่ออกมาก เอ๊านอนต่อ คันๆๆๆ ขาจังเลย
ลุกขึ้นมานั่งเกาขา เกาจนขาแดงหมด หลังก็ปวด สปริงมันดันหลัง แค่นั่นแหล่ะ
ต่อมน้ำตาแตกเหมือนน้ำล้นเขื่อน นั่งร้องไห้โฮๆๆ หงืดดด สะอึ้น พักใหญ่
โทรกลับบ้านหาลุงดีกว่า ไม่อยู่แล้วอยากกลับบ้าน ลุงดันไม่อยู่บ้านอีกโทรหาสองรอบ
แงงงงงง น้ำตาไหลออกมาพรากๆๆๆ ปล่อยโฮพักใหญ่ เปลี่ยนห้องดีกว่า โทรถาม
ลูกค้าสัมพันธ์ เปลี่ยนได้เลยค่ะแต่ว่าต้องเพิ่มเงินอีกวันละ 1000 บาท เปลี่ยนเป็น
ดีลักษณ์เลยบาดนี่ เขาให้กุญแจห้อง 1215 โห ห้องสวยมากชอบๆๆๆ ย้ายเลย
จัดการย้ายตอนเกือบเที่ยงคืน เสร็จเรียบร้อยนอนดูโทรทัศน์อย่างสบาย ตึ๊ดดดดดด
เสียงมือถือดังอีกไผโทรหาเที่ยงคืนกว่าๆ อ้อ น้องติ๊คน้องสาวที่น่ารัก........

น้องติ๊ค : เอื้อย เป็นจั่งได๋นอนแล่วบ่
ปุ้ย : พี่เพิ่งย้ายห้องจ้านอนบ่ได้ โต๋ยังกัดบ่ฮู้
เอ๊า เว้าไปเว้ามาฮ้องไห่บาดที่นี่ ติ๊ค เอื้อยอยากกลับบ้าน หงืดดๆๆ
น้องสาวที่น่ารักนั่งปลอบอยู่ตั้งนาน เอื้อยก็นั่งไห่บ่ยอมหยุดบาดนี่ ไห่หนักกว่าเก่าอีก
สักพักน้องสาวปลอบใจจนเอื้อย ค่อยยังชั่ว คึ คึ (ถึงบ้านพี่จะเขียนความประทับใจ
น้องติ๊คที่เมกาเด้อ) จะตีสองแล้วนอนดีกว่า จบแล่ววันร้องไห้ วันที่เสียน้ำตา ตอนที่ 2

ปล.จะมาเขียนอีกเรื่อยๆนะค๊า วันนี้เอาแค่นี้ก่อน


บันที่ห้องน้องสาวติ๊ค นวนคร 19.07 น.
02/09/08