เด็กภาคเหนือ
คนไทยทางภาคเหนือเรียกเพลงกล่อมเด็กว่าเพลงอื่อลูก เพราะเพลงกล่อมมักจะขึ้นต้นว่า “อื่อจา” เช่น
อื่อ อื่อ อือ จา ป้อนายแต้งสา
แม่นายไปนานอกบ้าน เก็บบ่าส้านใส่โถง
เก็บลูกก๋งใส่ว้า เก็บบ่าห้าใส่ป๊ก
หน่วยหนึ่งเอาไว้กินเมื่อแลง หน่วยหนึ่งเอาไว้ขายแลกข้าว หน่วยหนึ่งเอาไว้เป็นเปื้อนเจ้า อื่อ อือ จา


เพลงกล่อมเด็กภาคใต้
ภาคใต้เรียกเพลงกล่อมเด็กว่าเพลงร้องเรือและเพลงช้าน้องหรือเพลงชาน้อง ที่เรียกว่าเพลงร้องเรือเพราะใช้เปลผ้า เมื่อผูกเปลแล้วมีลักษณะคล้ายมือ ส่วนเพลงช้าน้องเพราะคำว่าช้ามาจากคำว่าชา แปลว่ากล่อมขวัญ



....ร้องเรือเหอ ร้องโร้กันทั้งบ้าน
ไม่ใช่เรื่องขอท่าน ท่านเหอ อย่าเก็บไปใส่ใจ
ร้องเรือชาหลาน ไม่เกี่ยวไม่พานไปหาใคร
ท่านอย่าเก็บมาใส่ใจ ร้องเรือชาหลาน …เอง
โผกเปลเหอ โผกไว้ใต้ต้นชมพู่
ให้แหวนชายไปทั้งคู่ บอกพ่อบอกแม่ว่าแหวนหาย
พ่อว่าไม่รับรู้บุญ แม่ว่าไม่รับรู้ดาย
บอกพ่อบอกแม่ว่าแหวนหาย ติดมือพี่ชายไป

เพลงกล่อมเด็กภาคอีสาน

นอนสาหล่าหลับตาสามิเยอ
แม่ไปไฮ่ หมกไข่ มาหา
แม่ไปนา จี่ปา มาป้อน
แม่เลี้ยงม่อน ในป่า สวนม่อน


นอนสาหล่าหลับตาแม่สิกล่อม นอนอู่แก้วนอนแล้วแม่สิกวย
นอนสาหล่ากัลยาน้อยอ่อน แม่สิสอนลูกแก้วจอมสร้อยให้ค่อยฟัง
เป็นคนนี่ยำเกรงผู้ใหญ่ คารวะละผู้เฒ่าผ่านใกล้หมอบคลาน
หย่างใกล้เผิ่นให้เจ้าเอิ้นขอทาง เผิ่นเอิ้นขายเจ้าอย่าได้เว้าหยาบ
เป็นคำบาปบ่จบบ่งาม กริยาเลวทรามขายหน้าพ่อแม่ ลูกขี้แพ้พ่อแม่อยากอาย
เกิดเป็นชายวิชาเป็นทรัพย์ เผิ่นจั่งนับถือหน้าถือตา บรรพชาสมบทคือบวช
ให้หมั่นกวดศึกษาเล่าเรียน การทำเพียรกำจัดกิเลศ บ่เป็นเหตุเสียชาติตระกูล
ลูกหล่าแม้ให้มีใจกรุณา ใจเมตตาเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ คนดีแม่ให้มีใจก้วงขวง
คนทั้งปวงละสิยอยกเจ้า ยามกินเข้าให้คิดถึงคุณควาย พระอิศวรเผิ่นจึงมาผายโผด
บ่เป็นโทษกายวาจาใจ เว้านำไผเผิ่นก้อชมชื่น ไปบ้านอื่นสิมีผู้บูชา
เทวดารักษาปกป้อง ฝูงพี่น้องยอย่องสรรเสริญ อื้อ ฮือ อือ อื้อฮือ อือ ฮือ อื้อ อือ ...
เจ้าหากแม่นหลานปู่ละคนฮู้ผู้ดี แนวเศรษฐีลังกามาเกิด ผู้ประเสริฐโตเจ้าจงนอน
ให้เจ้าฟังคำสอนละพุทโธโอวาท ฝูงนักปราชญ์เอิ้นผู้ฟังธรรม รัตนังอุควรคำมาก
เหตุยุ่งยากนอนแล้วบ่หนี สวัสดีนอนหลับคนตื่น คันบวชเข้าในศาสนา
เป็นบุญญาถมคุณพ่อแม่ พ่อแม่เฒ่าให้เลี้ยงรักษา ยามเพิ่นมรณาทำบุญส่งให้
ลูกจึงได้ซื่อว่าคนดี เอ่อ เอ้อ เออ เอ้อ เอ่อ เออ... อื้อ อือ อือม์
นอนสาเด้อหล่าหลับตาแม้สิกล่อม แม่สิไปเข็นฝ้ายเดือนหงายเว้าผู้บ่าว
แม่สิเอาพ่อน้ามาเลี้ยงให้ใหญ่สูง แนวโตเป็นกำพร้าอนาถาบ่มีพ่อ
ทุกข์แท้น้อลูกแก้วแนวเจ้าพ่อบ่มี แล้วซิ่นแม่ขาดคาขา
แล้วนาก็ขาดเข้าบ่มีเสาสิค้ำขื่อแม่เด้ ความทุกข์มาสู่มื้อลุงป้าบ่ว่าดี
ตั้งแต่ก่อนก่อนกี้ตั้งแต่พ่อเจ้ายังมี ไผก็ดีปานหยังหมู่ฝูงลุงป้า
อาว์อาพร้อมถนอมดีเกื้อกล่อม พ่อบ่มีเพิ่นบ่เว้าลุงป้าบ่ว่าหลาน
พริกกะอยู่เฮือนเหนือ เกลือกะอยู่เฮือนใต้ หัวสิงไคอยู่บ้านเผิ่น
ขึ้นเฮือนลุงเพิ่นก็เว้า ขึ้นเฮือนอาว์เพิ่นก็เว้า ขึ้นเฮือนย่ากะบ่ได้กลัวย่านแต่แก่มกิน
นอนสาหล่านอนอู่สายปอ นอนกะทอ ยาฮ้างสงนางบ่มีพ่อ
เชือกอู่ขาดฮ้อยต่อบ่ติดกัน แม่นไผน้อสิมาฝั้นเลนปอเป็นเชือกอู่ ลูกแม่เอย
นอนสาหล่าหลับตาแม่สิกล่อม นอนอู่ฝ้ายป้ายใส่อู่ไหม
นางสายใจนอนสาเจ้าอย่าตื่น ฮอดมื้ออื่นยามเซ้าแม่สิไป
แม่สิไปหาไม้หลัวฟืนคั่นมาผ่า เพราะแม่เป็นแม่ฮ้างผัวสิเลี้ยง... แม่นบ่มี ผัวซิซ้อน
แม่นบ่มี... เอ้ย.... นอ