ยินสดับศัพท์สำเนียง จำเรียงแว่ว
ลมเพยแผ่ว พานพัดกระหวัดหนาว
มองเมฆหมอกย้อยย้วย ด้วยแสงดาว
น้ำค้างพราว พรมพื้นฝืนระทม
อยากจะบอก ว่าขอโทษที่โกรธขึง
ทำมึนตึง มิกล่าวจาให้สาสม
แม้อิงแอบภายใน ใจชื่นชม
แต่ขื่นขมมิอาจกล่าว เล่าความจริง
ยินสดับศัพท์สำเนียง จำเรียงแว่ว
ลมเพยแผ่ว พานพัดกระหวัดหนาว
มองเมฆหมอกย้อยย้วย ด้วยแสงดาว
น้ำค้างพราว พรมพื้นฝืนระทม
อยากจะบอก ว่าขอโทษที่โกรธขึง
ทำมึนตึง มิกล่าวจาให้สาสม
แม้อิงแอบภายใน ใจชื่นชม
แต่ขื่นขมมิอาจกล่าว เล่าความจริง
วรรณคดีล้ำลำนำเอื้อนเอ่ย เขยภาษาพากษ์เว้าลาวพื้นกล่าวไกล
การให้อภัย เป็นธรรมะของคนดีอย่างหนึ่งได๋ล่ะพี่ ::)::)::):g:g
..บ่อได้โกรธแค่ง่วงนอนซือๆเด้ออ้าย....(เป็นด๋ายน้อ..เพิ่นเซาเคียดไป้จ้า..พยายามๆเด้อ)
มองต่าง..อย่างปลง
อ้างถึง: เป็นด๋ายน ้อ..เพิ่นเซาเคียดไป้จ้า..พยายามๆเด้อ
เอ๋า..ฮ่วย กะยังว่ากลอนเนาะ หืย แหย่แทง(เหน็บแนม)ดีตายกะด้อแท้ สวกเอ๊ย
วรรณคดีล้ำลำนำเอื้อนเอ่ย เขยภาษาพากษ์เว้าลาวพื้นกล่าวไกล
ใหญ่แต่งกลอนม่วนแท้
สงสัยสิขอโทษแม่บักหำน้อยน้อ
เฮ็ดหยังให้เขาเคียดหละอ้าย::)
อ้างข้อความนี้
Bookmarks