บางทีไม่ใช่ฉัน ก็คงเป็นเธอ
เราคงใช้ชีวิตร่วมกันนานเกินไป
ฉันไม่รู้จะรักษาชีวิตคู่ของเราไว้ยังไง
บางทีเราสักคนคงต้องลา
เธอบอก ชีวิตคนเรามีอะไรมากกว่าการอยู่ด้วยกัน
เธอบอก เธอเบื่อกับการใช้ชีวิตกับใครสักคนนานๆ
เธอบอก ออกไปอยู่ไกลๆ เธอได้ไหมเธอรำคาญ
ฉันก็ได้แต่ยิ้ม และค่อยๆ เดินออกไป...ออกไป..และออกไป
มองออกไปจากห้องทึบๆ ที่ซึมเซา
มองเห็นคล้ายๆ ตัวเรา อยู่กลางทะเล
ไกลออกไป ฉันมองเห็นคล้ายๆเป็นเรือเมล์
แปลกใจจัง มีเรือเมล์ ลอยล่องอยู่กลางทะเล
ที่รัก ฉันเข้าใจดีเธอต้องการอะไร
ที่รัก เธอยังสาว ยังสวย ยังไปได้ไกล
ที่รัก ฉันขอโทษที่กักขังเธอทั้งกายใจ
ที่รัก ฉันยินดีปล่อยเธอไป...ปล่อยเธอไป
ภาพเรือเมล์ และทะเล ค่อยๆ หายไป
เหลือเพียงท้องฟ้าสีหม่น กับทะเลทราย
กับกุหลาบต้นน้อยที่กำลังจะตาย
กับความฝันที่พังทลาย
เธอบอก เธอขอบใจที่ฉันเข้าใจ
เธอบอก เธอรุ้ฉันคงไม่เป็นไร
เธอบอก ขอให้ฉันจงทำใจ
เธอบอก จะเก็บฉันใว้ในใจ
ในห้องยังคงทึบและซึมเซา
หน้าต่างปิดลงแล้วตั้งแต่ไม่มีเรา
ในห้องรก เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นเป็นสีเทา
ตรงหน้าห้องปิดกระดาษไว้ ..ให้เช่า
บางทีฉันเองก็โทษเธอเกินไป
ทั้งที่ตัวฉันเองก็ไม่ได้สักเท่าไร
ไม่ยอมเหนี่ยวรั้ง บางครั้งก็ผลักไส
ฉันคงโทษเธอฝ่ายเดียวไม่ได้
ฉันเองก็เลว สมแล้วที่เธอจากไป
เหลือเอาไว้เพียง ห้องให้เช่า
Bookmarks