จากภาพ สันนิษฐานว่าเป็นการแต่งงานทางภาคอีสานครับ แต่บ่สามารถบอกได้ว่าแถวใด๋ สองภาพบน เป็นการผูกแขนบ่าวสาว ส่วนภาพล่างเป็นการสมมา(ขอขมา)เถ้าแก่ พ่อแม่วงศา ซึ่งฝ่ายญิงจะต้องนำดอกไม้ธูปเทียนขัน ๕ และสิ่งของเครื่องใช้เป็นสิ่งสักการ์คารวะ ยอมอบให้แก่พ่อแม่ ผู้เถ้าผู้แก่ โครตวงศ์ทางฝ่ายชาย หลักๆกะมีเสื่อสาด หมอน ผ้าขาวม้า ผ้าสิ่น ผ้าโสร่งฯ สิ่งของเหล่านี้เอิ้นว่า ของสมมา ส่วนภาพที่มือบ่าว,สาวกำไว้ตอนผูกแขนนั้น
ตามภาพคงเป็นข้าวต้มโค่น,กล้วย,และปั้นข้าวเหนียว ซึ่งแล้วแต่บางท้องที่ เพิ่นสิให้กำหยังแหน่ แต่หลักๆแล้วต้องมีปั้นข้าวเหนียวหนึ่งปั้น ซึ่งขออธิบายว่าดังนี้
...ปั้นข้าวเหนียวเป็นสัญลักษณ์รูปธรรมแทนความเหนียวแหน่นฮักแก่นของคู่บ่าวสาว ผู้ซึ่งสิเป็นสามีภริยากันต่อไป
...ข้าวต้มโค่น แทนความฮักสนิทแน่น บ่มีเลิกป๋าหย่าฮ้างของทั้งคู่ เปรียบดั่งกีบข้าวต้มสองอันที่มัดติดกันไว้เป็นคู่
...กล้วย แทนการสืบลูกหลานวงศ์วาน แตกแม่แพร่ลูก แตกหน่อแทนแนว คือดั่งกล้วยที่แตกกอทอหวี แตกปลีทอก้าน และกล้วยยังเป็นอาหารคู่กับน้ำนมสำหรับให้ลูกน้อยตอนเกิดมา
...สำหรับการทาแป้งนี้ ผู้ข้ากะบ่สามารถฮู้ได้แน่ชัดดอกว่าเพราะหยัง เข้าใจว่าคงเป็นประเพณี(เปิงบ้าน)ของบางท้องที่เพิ่น อาจสิแทนความนิ่มนวลหอมหวล และขาวสะอาดของจิตใจของทั้งสองฝ่ายก็เป็นได้
ผู้ข้าขออธิบายเปรียบเทียบให้ฮู้พอเพียงส่ำนี้ ผิดพลาดประการใด ขอกราบอภัยไว้ ณ ที่นี้ ข้าน้อย สิแต่งงานบ้อ คือถามส่อคักกะด้อแท้ เหอะๆๆ
Bookmarks