สมจิตรสาวน้อยนักบริหาร เรื่องเล่าจากห้องเรียน

[khonsurin]

เรื่องเล่าจากห้องเรียน ตอนสมจิตรสาวน้อยนักบริหาร

.....เรื่องเล่าจากห้องเรียนเรื่องที่สาม ก็คือเรื่องของ สมจิตรสาวน้อยนักบริหาร

.....ในปีการศึกษา 2549 ข้าพเจ้าจำได้ว่ามีเด็กน้อยตัวดำๆ ตาวาวๆ เหมือนแขก จะมายืนดูข้าพเจ้าใช้คอมพิวเตอร์พิมพ์งานในเวลาเช้า และเวลาพักกลางวันเป็นประจำ ก็เลยเห็นว่าสาวน้อยคนนี้สนใจเรื่องคอมพิวเตอร์ ก็เลยสอนให้พิมพ์งาน หัดพิมพ์ไปเรื่อยๆ จนเริ่มคล่องขึ้นมาก และสามารถพิมพ์งานให้ครูได้บ้าง ก็จะให้พิมพ์งานด้วยโดยเฉพาะงานที่ไม่เร่งเด่วน เพราะสาวน้อยคนนี้ยังพิมพ์ไม่ค่อยเก่งมาก แต่ก็ถือว่าฝึกไปในตัวเอง เวลาไปเรียนวิชาคอมพิวเตอร์จริงก็สามารถเรียนได้ดีพอสมควร

.....ข้าพเจ้าก็เริ่มคุยและสนิทสนมกับสมจิตมากขึ้น พบว่าเป็นสาวน้อยที่น่าสงสารมาก เพราะพ่อตาย แม่แต่งงานใหม่ กับพ่อเลี้ยง บางครั้งสาวน้อยคนนี้ก็ต้องอยู่คนเดียวเวลาพ่อแม่ไปรับจ้างตัดอ้อยอยู่ต่างจังหวัด ข้าพเจ้าก็พูดคุยสอบถามไปเรื่อยๆ แบบแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน ทราบว่าสาวน้อยคนนี้ เรียบร้อย ไม่มีแม้มอเตอร์ไซด์จะมาโรงเรียน ได้แต่อาศัยรถโดยสารประจำหมู่บ้าน ซึ่งทำให้โล่งอกไปที่ไม่สามารถไปเที่ยวเตร่ที่ไหนได้ ข้าพเจ้าได้ตามไปถึงบ้านโดยไม่บอกว่าติดตาม บอกแต่ว่ามาเยี่ยม ซื้อข้าวเหนียวปิ้งไก่ ตำส้ม ไปฝาก พบว่าสาวน้อยคนนี้อยู่บ้านคนเดียวก็จริง แต่รอบบ้าน มีบ้านญาติอยู่ล้อมรอบ จึงเบาใจลงไป

.....เมื่อมาอยู่โรงเรียน ก็พูดคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กับสมจิต แบบพูดคุยเชิงเสนอแนะและตั้งคำถามให้นักเรียนได้คิดและตอบคำถามไปเรื่อยๆ ทุกวันในเวลาพักกลางวันจึงเป็นเวลาที่มีความสุขของนักเรียนและของครู ตรงที่ได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน ทราบว่าสมจิตรของเราใช้เงินจากการกู้ยืมเงินทุนทางการศึกษาอย่างคุ้มค่ามาก จะใช้ค่ารถโดยสาร และค่าอุปกรณ์การเรียน ส่วนอาหารการกินที่บ้านจะไม่ค่อยได้ซื้อ เพราะจะกินของที่หาได้เอง เช่นหาเขียดจากการเขี่ยตามคันนา หลังเลิกเรียน บางทีก็ได้ปลาซิวน้อยจากการไปช้อนกับญาติ และสมจิตรได้ปลูกผักไว้กินเองด้วย เงินทุนกู้ยืม จึงเป็นไปอย่างคุ้มค่า

.....หลังจากจบมัธยมศึกษาปีที่ 6 แล้ว สมจิตรไม่ได้เรียนต่อในช่วงนั้น แต่ได้ไปทำงานอยู่โรงพิมพ์เล็กๆอยู่ในกรุงเทพ แต่ก็ไม่เคยท้อแท้งาน อาศัยพักกับหน้าสาวในกรุงเทพ ได้รายได้แค่เงินเดือนขึ้นต่ำ แต่ก็พยายามส่งเงินให้แม่ที่บ้านได้บ้าง

.....สมจิตรมาหาครูที่โรงเรียนในปีใหม่ของปี 2550 มาเยี่ยม บอกว่าจะออกจากงานเดิมแล้ว จะมาทำงานที่แห่งใหม่แถวลาดพร้าว เป็นบริษัทเกี่ยวกับการรับส่งสินค้า ซึ่งต้องใช้คอมพิวเตอร์กรอกข้อมูลที่อยู่ของ บุคคลที่ต้องส่งสินค้าไป หนูใช้ความรู้ที่ครูสอนคอมพิวเตอร์หนูตอนพักเที่ยง น่ะค่ะ สมัครงานตามที่เว็บหนึ่งประกาศค่ะว่าต้องการพนักงานพิมพ์ค่ะ ครูก็ได้แนะนำและให้เขาอดทนคิดถึงแม่ที่แก่แล้วของสมจิตร ให้ตั้งใจทำงาน และซื่อสัตย์ต่องานที่ตัวเองรับผิดชอบ

.....สองเดือนต่อมาจากที่ได้คุยกับสมจิตรตอนขึ้นปีใหม่ สมจิตรโทรศัพท์มาที่บ้าน บอกว่าทำงานได้ดีพอสมควร แต่ไม่ต้องพิมพ์ที่อยู่แล้ว แต่เป็นคนตรวจสอบว่าสิ่งที่เขาพิมพ์นี่ผิดหรือไม่ ที่อยู่ที่พิมพ์ถูกหรือไม่ โดยเฉพาะรหัสไปรษณีย์ และสมจิตรจะโทรมาคุยกับครูทุกวัน ก็ได้แลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกันมาตลอด

.....ผ่านไปหกเดือนสมจิตรมาหาครูที่โรงเรียน บอกว่า “คุณครูขา หนูได้รับการบรรจุให้เป็นพนักงานแล้ว คุณครูรู้ไหมว่าเพราะอะไร เพราะหนูตั้งใจทำงานตามที่คุณครูบอกค่ะ หนูไปทำงานไม่เคยสาย งานตรวจสอบหนูก็ทำได้คล่อง มีหัวหน้าคนหนึ่งที่หนูอยู่แผนกนี้สอนให้หนูรู้จักท่องจำรหัสไปรษณีย์ จำให้ได้ว่าซอยไหนอยู่ถนนไหนในกรุงเทพมหานคร และจังหวัดแต่และจังหวัดค่ะ ค่อยเรียนไปค่ะ หนูท่องจนจำได้หมดค่ะอาจารย์ พี่เขาสอนเพราะเขาเห็นหนูซื่อมาก และมีความพยายามมาก คนอื่นจะไม่ท่องจำอย่างนี้เลยค่ะ พี่เขาก็เลยสอนหนูอยู่คนเดียวค่ะ หนูดีใจมากค่ะ เพราะเขาสอนให้คนเดียวค่ะ พี่เขาบอกว่าจะให้หนูทำคนเดียว เพราะเขาจะไปทำธุรกิจส่วนตัวเขาเองค่ะ ” ครูรับฟังอย่างชื่นชม ที่สมจิตร สาวน้อยจากบ้านนอกกำลังไปได้สวย

.....ผ่านไปสามเดือน ของปี 2550 เพียงปีเดียว สมจิตรมาเยี่ยมครูที่โรงเรียน มามาดใหม่ มาหาบอกว่า
“คุณครูขา เดียวนี้หนูเลื่อนมาเป็นผู้จัดการแผนกตรวจสอบนี้แล้วค่ะ เพราะมีหนูเป็นงานอยู่คนเดียว หัวหน้าหนูเขาออกไปทำธุรกิจของเขาแล้วค่ะ บริษัทก็ตัดสินใจเลือกหนูเป็นผู้จัดการแผนกนี้ค่ะ ตอนนี้หนูเรียนบัญชี ในวันเสาร์อาทิตย์ค่ะคุณครู คิดว่าคงมีความรู้เพิ่มขึ้นมากอีกค่ะ ตอนนี้มีมีเงินเดือนพอที่จะให้แม่ซื้อวัวได้หลายตัวแล้วนะคะคุณครู ” ครูได้ยินแล้วก็ยิ้ม มีความสุขมากกับข่าวชิ้นนี้ของสมจิตร

.....นี่เป็นเหตุการณ์ตัวอย่างของนักเรียนที่มีความพยายาม อดทน มีความฝันเป็นของตัวเอง จากคนที่ไม่มีโอกาส ทำให้มีโอกาสขึ้นมาก มีความฝัน มีอนาคต และมีความขยันพยายามในการเรียนรู้ ต่อสู้อุปสรรค ไม่กลัวปัญหาและอุปสรรค มีความอ่อนน้อมถ่อมตนเอง และความสามารถของตนเองสร้างความฝันให้เป็นจริง

.....จบตอน สมจิตรสาวน้อยนักบริหาร

[โชติ]

คุณครูเขียนดีมากครับ ได้ทั้งแง่คิด และกำลังใจ ผมจะรออ่านตอนต่อไปนะครับ รีบๆ เขียนด้วยนะครับ