กะระณียะมัตถะกุสะเลนะ ยันตัง สันตัง ปะทัง
อะภิสะเมจจะ สักโก อุชู จะ สุหุชู สุวะโจ จัสสะ
มุทุ อะนะติมานี สันตุสสะโก จะ สุภะโร จะ อัปปะกิจโจ
จะ สัลละหุกะวุตติ สันตินทริโย จะ นิปะโก จะ อัปปะ
คัพโภ กุเลสุ อะนะ นุคิทโ ธ นะ จะ ขุททัง สะมาจะเร กิญจิ
เยนะ วิญญู ปะเร อุปะวะเทยยุง สุขิโน วา เขมิโน โหนตุ
สัพเพ สัตตา ภะวันตุ สุขิตัตตา เย เกจิ ปาณะภู
ตัตถิ ตะสา วา ถาวะรา วา อะนะวะเสสา ทีฆา วา เย
มะหันตา วา มัชฌิมา รัสสะกา อะณุกะถูลา ทิฏฐา วา
เย จะ อัทิฏฐา เย จะ ทูเร วะสันติ อะวิทูเร ภูตา วา สัมภะ
เวสี วา สัพเพ สัตตา ภะวันตุ สุขิตัตตา นะ ปะโร ปะรัง
นิกุพเพถะ นาติมัญเญถะ กัตถะจิ นัง กิญจิ พยาโรสะนา
ปะฏีฆะสัญญา นาญญะมัญญัสสะ ทุกขะมิจเฉยยะ มาตา
ยะถานิยัง ปุตตัง อายุสา เอกะปุตตะมะนุรักเข เอวัมปิ
สัพพะภูเตสุ มานะสัมภาวะเย อะปะริมาณัง เมตตัญจะ
สัพพะโลกัสมิง มานะสัมภาวะเย อะปะริมาณัง อุทธัง อะโธ
จะ ติริยัญจะ อะสัมพาธัง อะเวรังอะสะปัตตัง ติฏฐัญจะรัง
นิสินโน วา สะยาโน วา ยาวะตัสสะ วิคะตะมิทโธ เอตัง
สะติง อะธิฏเฐยยะ พรัหมะเมตัง วิหารัง อิธะมาหุ ทิฏฐิญ
จะ อะนุปะคัมมะ สีละวา ทัสสะเนนะ สัมปันโน กาเมสุ
วิเนยยะ เคธัง นะหิ ชาตุ คัพภะเสยยัง ปุนะเรตีติ ฯ


มีเรื่องเล่าในสมัยพุทธกาลว่ามีพระธุดงค์ไปเที่ยวธุดงค์แล้วไปปรักกรดไต้ต้นไม้ไหญ่ ที่มีเทพาลักอาศัยอยู่ในต้นไม้ต้นนั้น พอพระมาปรักกรดอยู่พวก เทพาลักจึงไม่ได้อาศัยต้นไม้ต้อนนั้นพระกลัวบาปก็เลยเกิดความเดือดร้อน ก็เลยทำสิ่งต่างๆๆเพื่อที่จะไห้พระหนีไป เช่น ทำกลินเหม็นๆมั่ง ทำเป็นเหมือนคนเดินมั่ง ทำเป็นเสียงคนพูดในยามวิกาลมั่ง ทำเสียงเด็กร้องให้ในบางเวลาบ้าง พระก็เลยคิดว่าผีหลอกแน่ๆๆก็เลยหนีไปจากที่นั้น แล้วพระธุดงค์ก็เลยไปกราบทูลเรื่องราวต่างๆให้สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าฟัง พระพุทธองค์จึงไห้บทสวดบทนี้มา(เรื่องราวผมจำได้มาอาจไม่ครบต้องขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยท่าขาดเกิน)