ตั้งแต่กี้ เฮียกพี่เคยจา
คำขานขา มธุราหอมล้วน
คำแถมถ่วน นวลหูมิหายห่าง
บัดนี้ลืมละม้าง ถางถิ่มอิ่มพอ
นั่งคึดคล้อย ถอยจากจางจิต
สำนึกในมะโนคิด อ่าวหวนเห็นพ้อ
แต่มิหาญไปส่อ ซอเสียงให้เคียงเคียด
ย้านรังเกียจต่อนฮ้าย ผะอายอ้ายเอ่ยความ
ตั้งแต่กี้ เฮียกพี่เคยจา
คำขานขา มธุราหอมล้วน
คำแถมถ่วน นวลหูมิหายห่าง
บัดนี้ลืมละม้าง ถางถิ่มอิ่มพอ
นั่งคึดคล้อย ถอยจากจางจิต
สำนึกในมะโนคิด อ่าวหวนเห็นพ้อ
แต่มิหาญไปส่อ ซอเสียงให้เคียงเคียด
ย้านรังเกียจต่อนฮ้าย ผะอายอ้ายเอ่ยความ
วรรณคดีล้ำลำนำเอื้อนเอ่ย เขยภาษาพากษ์เว้าลาวพื้นกล่าวไกล
(บู๋ยย เพิ่นได่ฟิวส์ ไปหาลี้แต่งอยู่แกได๋ล่ะเพิ่น คริๆๆ) >:d
.แต่งม่วนโพด.อยากอายตอบ.เว่าเอาได่บ่อ. คึดฮอดเจ้าคือเก่าเด้อ..อิอิ
มองต่าง..อย่างปลง
ซุมื่อนี่ เห็นต่าง ตีต่ำค่าเพียงทราย
ยามย่างกายเบิดเมิน พออยากถ่มน้ำลายซ่ำ
คักกั่วคำ ป้อยดุด่า แม้หางตายังบ่แล
ซะมาเฮ็ดคักแท่ แม้แต่หน้า ยังบ่มองหมองม่างคักเนาะใจ
บ่มีแนวแก้ได้ หมางใจ บัดเก่าก่อน (เลยตี้)
คือบ่หาทางถอน คือหลักล่ามงัวนั่น
คั้นดึงดัน แต่ทางข้าง บ่มีทางสิถอนถั่ง (ดอกเด้อ)
ให้เจ้าดึงทางตั้ง จั่งออกจ้อย จั่งถอนได้ไม้หลักตอกล่ามงัว
บ่ต่างกันดอกตั้ว กับใจมัวเมาโมหัน
ควมหมางกันฐิถิ ให้ปล่อยวางมันไว้
ขึ้นกับใจ โตของเจ้า อภัยเขาเอาไว้แหน่
ทางธรรมคือทางแก้ แค่เปิดไว้ ใจของเจ้าสิซ่วงเย็น เด้
อ้ายศรีเอ้ย ..อันว่าแนวนามเชื้อบักหอยหน้าหน้ากล่ำ
ดำกะดำแต่หน้า ทาแป้งกะหลาขาว
ดาวเดือนด้าง เพิ่นยุห่างไกลดิน
บ่ถวิลถิ่นคำ เกินว่า..
บ่ได้คิดไกลหน้า เอิ่นอ้าง ว่าห่างเหินดอกอ้ายเอ้ย...
กระเบื้องจะฟูลอย น้ำเต้าน้อยจะถอยจม เมฆจะหล่นฟ้าปลาจะกินดาว ลาวจะครองเมือง ::)
ทุกมื้อนี้เพิ่นลาจากเมินหมาง
หนีจากไปคนทางปล่อยวางความเว้า
ของมีเจ้าเขาหวงหอมค่า จริงแหลว
วาสนาส่ำอ้ายตาซ้ายเพิ่นบ่แนม
วรรณคดีล้ำลำนำเอื้อนเอ่ย เขยภาษาพากษ์เว้าลาวพื้นกล่าวไกล
ตั้งแต่กี้น้องยังบอกฮักอ้ายบ่แหนงหน่ายหนีป๋า
เคยได้สัญญาฮักอยู่ฮ่มโพธิ์ศาลน้อย
คำเคยออยเอยอ้างนางบ่จำสังลืมง่าย
ตั๋วให้อ้ายฮักน้องคองถ้าเจ้าผู้เดียว
ทางเคยเทียวหาอ้ายกะเลยกายเป็นป่า
ฮกเป็นดอนเหล่าเหี้ยบ่เหลือหม่อง ย่างเทียว - แท้น้อ
จงเอาชนะในความยาก มิฉะนั้นความยากจะชนะท่าน
ตั้งแต่กี้ เคยกล่าววาจา
เป็นใดนาพี่ชาย สบายบ้อ
หลายคำส่อ สอพลออ้อยอิ่น
จิตถวิลห่วงล้ำ นำเจ้าบ่วาง
ใจอ้างว้าง วางจากแสนสนิท แลนอ
เกินภวังค์ความคิด ข่าวคราวบ่ทาวทุ้ง
มีการหยุ่ง รุงรัง สังบ่กล่าว
ป๋าอ้ายสาวสืบข่อ โอนอเจ้ากะซ่างเป็น
วรรณคดีล้ำลำนำเอื้อนเอ่ย เขยภาษาพากษ์เว้าลาวพื้นกล่าวไกล
ตั้งแต่กี้กาลก่อน สะออน-อก
เคยโอภาสาธก ส่งสนทนาต้าน
กาลหมุนย้าย หยับกลายก้าวก่าย
พะอวนลืมพี่อ้าย หายฮ้างห่างเหิน พี่แหลว
วรรณคดีล้ำลำนำเอื้อนเอ่ย เขยภาษาพากษ์เว้าลาวพื้นกล่าวไกล
ตั้งแต่กี้เคยจาเว่าสู่แลงเซ้าบ่อห่างตา
เทิ้งข้อความพีเอ็มมาส่งหาสู่แลงเซ้า
บาดตั้งแต่อ้ายไหลลงใต้ไกลสู่ป่า
หลงลืมสาวบ้านนา..เมสเสสนั่นกะบ่อเห็น..น้ออ้ายเอ้ย..
ปล..จะแม่นเพิ่นมักคักดอก..ป่าใต้ต้นสำสาทางนั่นน่ะ..หึยย
มองต่าง..อย่างปลง
ตั้งแต่กี้กาลก่อนเสน่หา
วาจาดอมม่วนในมโนแม่ง
แลงหรือเซ้าเอาใจบ่เหินห่าง
นางและอ้ายเสมอพร้อมดั่งเดียว
บัดนี้ใจรดเลี้ยวเหินห่างไกลกัน
บ่อาลัยใยดีดั่งเดิมดาเค้า
จงเอาชนะในความยาก มิฉะนั้นความยากจะชนะท่าน
กฎการส่งข้อความ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks