อันตัวตนนั้นเที่ยงแท้แน่จริงหรือ
ใยยึดถือให้เป็นทุกข์กันเล่าหนอ
มีเพียงจิตอาศัยกายไว้เพียงพอ
เพื่อสืบต่อให้พ้นภัยในเวียนวน
จิตแรกเริ่มอาศัยกายรูปสังขาร
เจริญกาลตามเวลาอย่าสับสน
ต่างยึดถือเอาสังขารเป็นตัวตน
สาระวนว่าเราเขาอยู่ร้ำไป
เมื่อถึงคราวหย่อนยานสังขารเปลี่ยน
เป็นเครื่องเตือนบอกเวลาจิตอาศัย
อีกไม่นานกายกับจิตแปรเปลี่ยนไป
กายเผาไหม้เชิงตะกอนจิตจอนลา
โลกนี้ไม่เที่ยง โลกนี้เป็นทุกข์ ยุบหนอ พองหนอ
Bookmarks