กลอนเศร้า ๆ

[โป้ยก่าย]

เมื่อตะวันทอแสงสาดสายส่อง
ฟ้าเรืองรองท้องนภายังสดใส
แต่ความมืดยังปิดบังท่ามกลางใจ
ไกลแสนไกลในเงาเรือนมิเชือนแช
สายลมพริ้วหวีดไหวไผ่เอนอ่อน
ดั่งคนจรถุกหมอนหมิ่นสิ้นแยแส
ถูกทอดทิ้งกลางขุนเขาไร้คนแล
มีเพียงแต่ความเงียบเหงามาเล้าโลม
สะดับเสียงสำเนียงผ่านดังวานแว่ว
ยินเจื้อยแจ้วตามแนวไพรเคล้าผสม
ยะเยือกกายให้หนาวเหน็บในอารมณ์
จวญเจียรจมจิตคนจรอ่อนเรี่ยวแรง

[คนตระการ...]

ป้าดๆๆๆๆๆๆๆคือเศร้าแท่
ฝนพร่างพรมโปรยปรายกายเปียกชุ่ม
ความอ้างว้าง…เกาะกุม…ในใจฉัน
ให้หวนคิดถึงเธอที่เคยผูกพัน
เราเคยมีกันและกันร่วมทางเดิน…