เมื่อตะวันทอแสงสาดสายส่อง
ฟ้าเรืองรองท้องนภายังสดใส
แต่ความมืดยังปิดบังท่ามกลางใจ
ไกลแสนไกลในเงาเรือนมิเชือนแช
สายลมพริ้วหวีดไหวไผ่เอนอ่อน
ดั่งคนจรถุกหมอนหมิ่นสิ้นแยแส
ถูกทอดทิ้งกลางขุนเขาไร้คนแล
มีเพียงแต่ความเงียบเหงามาเล้าโลม
สะดับเสียงสำเนียงผ่านดังวานแว่ว
ยินเจื้อยแจ้วตามแนวไพรเคล้าผสม
ยะเยือกกายให้หนาวเหน็บในอารมณ์
จวญเจียรจมจิตคนจรอ่อนเรี่ยวแรง
Bookmarks