...ยิ่งห่าง...



[b]ฉันจำได้ตรงนี้ที่เคยอยู่
นอนคุดคู้ร่วมกันหลับฝันหวาน
พ่อแม่พี่พร้อมเห็นเป็นวิมาน
เรียกว่าบ้านดั่งสวรรค์ฉันเคยมี


...ยิ่งห่าง...

ฉันจำได้เนินหญ้าเคยมาเล่น
เช้าถึงเย็นเลี้ยงควายไม่หน่ายหนี
ไล่จับกันล้มลุกสนุกดี
เนินหญ้านี้สวรรค์ฉันเคยครอง



...ยิ่งห่าง...


ฉันจำได้ครั้งหนึ่งในบึงบัว
แอบซ่อนตัวสมมุติเราเป็นเจ้าของ
เก็บสายบัวฝักอิ่มมาลิ้มลอง          
บึงบัวทองคือสวรรค์ฉันเคยชม



...ยิ่งห่าง...

ฉันจำได้ทุ่งนาเคยดำหว่าน
แหล่งอาหารกว้างใหญ่ให้สุขสม
ถึงหน้าหนาวกลิ่นข้าวหวนชวนภิรมย์
นาอุดมคือสวรรค์อันตราตรึง



...ยิ่งห่าง...

ฉันจำได้ทุกข์สุขจำทุกอย่าง
เหมือนยิ่งห่างออกไปคว้าไม่ถึง
ยิ่งเติบใหญ่ใจหาจะคว้าดึง             
อยากได้ซึ่งสรวงสวรรค์กลับหันมา….

...ยิ่งห่าง...


กลับบ้าน 11-14 สิงหาคม 2549