**********************
โปรดหยุดทำร้ายข้า
ราวป่าพฤกษ์ ไพรพง ส่งเสียงร้อง
ก้องทำนอง ส่งเสียง ไว้เรียกขาน
ป่าชะอุ่ม พฤกษ์พุ่ม ทั่วเขตคาม
บอกตำนาน ป่าพง ดงพญา
เสียงเลื่อยเครื่อง ทำร้าย ข้าอีกแล้ว
ข้าคงแผ่ว ดับสิ้น ถิ่นพฤกษา
เลื่อยค่อยค่อย เข้าเนื้อ เถือตัวข้า
คงอำลา จากกัน แล้ววันนี้
เสียงล้มโครม ตัวข้า ล้มลงนิ่ง
หล่นลงดิน ดังกระแทก ใจสูญสิ้น
โอ้...กายา ถลา ลงแดนดิน
ข้าถวิล พฤกษ์ไพร จำขอลา
เขาแล่เนี้อ ข้าเรียง เป็นแผ่นตั้ง
เลือดไหลหลั่ง ของข้า เต็มหน้าผา
ผงธุลี จากเนื้อ ข้าออกมา
ข้าทำผิด ใดหนา ช่วยบอกที
ข้าให้ร่ม เงาพฤกษ์ ปรกรักษา
ตัวของข้า ทำดี ทุกถิ่นนี้
แล้วใยเจ้า ฆ่าข้า ถึงชีพพลี
แท้จริงนี้ เพื่อเงิน ข้าจึงตาย
*********************
Bookmarks