โดนมาแล่ว มีตายายคู่หนึ่ง เฮดกะท่อมอาศัยยุ ไกล้ป่า มื้อหนึ่งตาไปหาเก็บเห็ดในป่า สมัยนั้นของป่าพวกเห็ด หน่าไม้ เผือก มัน มันกะยังหลายยุ สัตว์ป่า เก้ง กวง เสือ มันกะมีหลาย

ตาเก็บเห็ดได้หลายแล่วเลยสิเมือเฮือน พอดี ไปพ้อเครือ"บักผีผ่วน"กะเข้าไปเก็บกิน ละหว่างที่กินยุนั่น เสือตัวนึงกะผ่านมา ตาพอแต่เห็นเสือกะย่านเลยไปลี้ยุในพุ่มบักผีผ่วน เสือมันย่างลอดเครือบักผีผ่วนมา ดังมันกะดีน้อ เสือ ได้กลิ่นคน มันเลยเงยขึ้นไปเบิ่งซั่นแหล่ว คนสมัยก่อนน้อ เกงใน หยังสิทันมี ตากะไส่ผ้าขาวม้าตัวเดียวไปแหล่ว พอแต่เสือเงยขึ้นมาเห็น หำ ตา กะคึดว่าแม่น บักผีผ่วน เลยเอามือมาบีบเบิ่งแหล่ว ควมย่านของคนผ้อเสือมันน้อยเมื่อเหิงหล่ะ ตาย่านเสือ"ย่านหลายจนหำหด"คนไทยเพิ่นเอิ้น"ย่านหลายจนหัวหด"
อาจสิมาจาก"ย่านหลายจนหำหด"กะได้ พอเสือบีบเบิ่งมันแก่นยุ เลยคึดว่า

เสือ: ฮ่วย!!! ว่าแม่นมันสุกแล้ว บ่ แม่นบ้อ แก่นปานนี้ จ่งไว้ก่อนเดี๋ยวมื้ออื่นสิมายามไหม่

พอแต่เสือย่างไปไกล ตากะเลยโดดลงมาจากเครือผีผ่วน ควมย่านมันยังยุ เทิงแล่น เทิงจับผ้ากะปานนั้น มาฮอดเฮือนเลยเว้าให้ยายฟังซั่นแหล่ว

ตา: เฒ่าๆๆๆ ไปหาเห็ด หวั่งฮั่น พ้อ เสือ แหม เป็นตาย่านคัก มื้ออื่นข้อย บ่ ไป เกบเห็ดหล่ะเด้อ

ยาย:มันแม่น บ่ เฒ่า ข้อยอยู่มาจนหัวหงอกแล้ว ยัง บ่ เคยเห็นเสือแถวนี้เลย เจ้าอย่ามาเว้า บ่ อยากไปเดี๋ยวมื้ออื่นข้อยไปเองกะได้

จักตาสิเว้าจั่งได๋ยายแกกะเซื่อ พอเซ้า ยายแกกะเลยเข้าป่าไปหาเห็ดเองเลย ได้เห็ดพอหม้อแกงหนึ่ง ยายกำลังสิเมือ มันเป็นกรรมหรือเวรแต่ซาติได๋กะ บ่ ฮู้ ลาวแนมเห็นเครือบักผีผ่วน หม่องเก่าที่ตามากินมื้อวานนี้ คึดอยากเลยปีนขึ้นไปเก็บบักผีผ่วนกิน พอดีแนมเห็นเสือท่อน แหล่ว ยายลาวกะไปลี้ยุหม่องเดียวกับหม่องตาเคยไปลี้มื้อวาน เสือพอผ่านมา คึดได้เลยแวะเข้ามายามบักผีผ่วนที่ผ้อมื้อวาน

เสือ: ฮ่วย!!!มันคือเน่าเร็วแท้ มื้อวานคือยังแข็งๆยุ ฮู้จั่งซี้ เก็บกินแต่วานกะดี....

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

1.สามีภรรยา ต้องเชื่อใจกัน

2.ไม่"ชิงสุกก่อนห่าม"แต่ถ้ามันเน่าแล้วก็ไม่ต้องเสียดายหาไหม่ ดีกว่า

3.การเดินป่าต้องแต่งกายให้รัดกุม แม้จะเป็นป่าไกล้บ้าน


(ถ้าซ้ำหรือเคยอ่านแล้วขออภัยด้วยค่ะ )