แด่เพื่อน...ผู้ลี้ภัย
เธอคือผู้ พลัดถิ่นฐาน บ้านจากมา
ต้องฝันฝ่า ทุกข์ยาก และแสนเข็ญ
ทิ้งถิ่นฐาน บ้านช่อง ยากลำเค็ญ
เพราะต้องเป็น ผู้ลี้ ภัยสงคราม
ต้องทำงาน อาบเหงื่อ และต่างน้ำ
ในประเทศ ที่พา กันเรียกขาน
ว่าดินแดน มีสุข และสำราญ
ว่าที่สาม ที่รับ ผู้ลี้ภัย
ต้องอดทน แสนคะนึง คิดถึงบ้าน
ไม่สำราญ ดังคิด ชีวิตไร้
ความสำคัญ คุณค่า ของจิตใจ
ร้าวทรวงใน เมื่อต้อง ถูกมองมา
บ้านของเธอ อยู่ใน ประเทศหนึ่ง
ซึ่งบิดา จำต้อง พิพากษา
ให้ติดต้อง จองจำ ช้ำอุรา
กับคำว่า นักโทษ ในสงคราม
ฉันคนไทย คนหนึ่ง รู้ซึ้งค่า
กับคำว่า เสรี และยิ่งใหญ่
ได้แต่คิด และให้ กำลังใจ
ให้คิดว่า ต่อไป จะกลับมา
พัฒนา ถิ่นฐาน บ้านเมืองรุ่ง
และจะมุ่ง แสวง ความรู้หา
อีกกระทั้ง เงินทอง ของมีค่า
เพื่อกลับมา พัฒนา ชาติร่มเย็น
เราเกิดมา เป็นไทย สบายแล้ว
อิสระ เพริดแพร้ว ไม่แสนเข็ญ
คนส่วนหนึ่ง ทุกข์ยาก และลำเค็ญ
น้ำกระเด็น จากตา เวลาคิด
ขอมอบบทกลอนแด่เพื่อน ที่ลี้ภัยสงครามไปประเทศที่สาม
ว่าการเป็นพลเมืองชั้นสอง ต้องแสนช้ำเพียงใด กับการต่างบ้าน
ต่างเมือง ต้องจากบิดา มารดา และไม่ได้มีความอบอุ่นใจใดใด
ในชีวิตของการเป็นพลเมืองชั้นสองสบายกาย แต่หาสบายใจไม่
ภาพถ่ายที่เพื่อนผู้ลี้ภัยสงครามคนนี้ มอบให้
[radio]http://www.hotlinkfiles.com/files/1415325_dttoa/Ruklamkoung.swf[/radio]
Bookmarks